حاکمان عباسی از هنگامی که به حکومت رسیدند، شدیدترین شکنجه ها و آزارها را نسبت به امامان معصوم - علیهم السلام - روا داشتند و اصولا مکتب اهل بیت - علیهم السلام - و هر آن کس که از این خانواده و پیرو آنان بود، با نهایت قساوت، مورد هتک و جسارت قرار داده و آنان را به زندانهای مخوف انداخته و سپس به قتل می رساندند. شاعران و تاریخ نویسان، برخی از ستمها و شکنجه های آنان را نسبت به سادات شریف علوی، ثبت نموده اند.
«ابوعطاء» می گوید:
یا لیت جور بنی مروان عاد لنا  **************  یا لیت عدل بنی العباس فی النار
«ای کاش! ظلم و ستم مروانیان بنی امیه برمی گشت و عدالت بنی عباس، نابود و به آتش می افتاد».
«دعبل خزاعی» می گوید:
و لیس حی من الاحیاء نعلمه  **************  من ذی یمان و من بکر و من مضر...
«ستم بنی عباس بر همه ی طوایف و قبایل سایه افکنده و هیچ کس از ظلم آنان در امان نمانده است و اگر بنی امیه را (که خضم بنی هاشم بودند) در ظلمشان (فرضا) معذور بدانم، بنی عباس را (که از بنی هاشم اند) در ستمهایشان معذور نمی دانم».
«یعقوب بن سکیت» که یکی از دانشمندان و عالم لغت است، در مورد متوکل عباسی، آن هنگام که قبر شریف ریحانه رسول خدا را تخریب کرد و زایران قبر آن حضرت را به مجازات می رساند، می گوید:
تالله ان کانت امیه قد اتت  **************  قتل ابن بنت نبیها مظلوما
«درست است که بنی امیه فرزند دختر پیامبر اسلام - صلی الله علیه و آله و سلم - را مظلومانه به قتل رساندند اما بنی عباس تاسف خوردند که چرا در قتل حسین - علیه السلام - شرکت نداشته اند، لذا حقدشان را به صورت از بین بردن قبر و جسد شریف آن حضرت نشان دادند».
«ابوفراس حمدانی» انواع و اقسام شکنجه هایی را که بنی عباس نسبت به اهل بیت - علیهم السلام - اجرا کرده اند، چنین تعریف می کند:
انی ابیت قلیل النوم ارقنی  **************  قلب تصارع فیه الهم و الهمم...
«بنی عباس، دین خدا را مسخ کرده و حق را غضب نموده اند و اولاد علی - علیه السلام - را مورد هتک و تبعید و شکنجه قرار داده اند و حال آنکه بنی عباس، هرگز به فضیلت آل علی نمی رسند و هرگز در مجد و عظمت، به مکانت و شخصیت بنی هاشم نمی رسند و هرگز جد آنان یک دهم عظمت جد آل رسول را ندارند و اصولا بین این دو خانواده شباهتی نیست. بنابراین، حقا آل علی مولا و بزرگند و بنی عباس گرچه ملوک و پادشاهانند اما در واقع خدمه آل علی می باشند».
سپس «ابوفراس» در ادامه هجو بنی عباس، چنین خطاب می کند:
هلا کففتم عن الدیباج سوطکم  **************  و عن بنات رسول الله شتمکم...
«چرا این جسارتها و ناسزاهایتان را از فرزندان رسول خدا قطع نمی کنید؟ راستی چقدر شما در نیرنگ و خدعه ی به دین وارد شده اید و چه خونهای فراوانی از اولاد رسول به دست شما ریخته شده است و هر چقدر تلاش کنید، در حقیقت در زشتیها - بیشتر - فرو رفته اید و نمی توانید شخصیت اولاد علی - علیهم السلام - را برای خود کسب کنید. این هارون شماست که با موسی بن جعفر - علیهما السلام - قیاس نمی شود و این مأمون است که همانند پدرش، در نهایت قساوت و مستغرق در آلودگیها و زشتیهاست و هرگز با علی بن موسی الرضا مقایسه نمی شود. و حق آن است که حتی در ظلم و ستم و زشتیها و خونریزی آل رسول، از بنی امیه جلو افتاده اید».
«ابن رومی» در شعر خود چنین سروده است:
امامک فانظر ای نهجیک تنهج  **************  طریقان شتی مستقیم و اعوج...
«در پیش و روی تو دو راه است؛ یکی راه راست و مستقیم و دیگری راه کج و معوج و انسان در اختیار این دو راه مختار است؛ راه عداوت و دشمنی با آل رسول را - که همانا راه کج و کور است - اختیار می کند یا راه راست؟
سپس می گوید: چقدر طولانی شده راه غصب حق آل علی و شکنجه و قتل اولاد رسول، تا کی باید فرزندان پیامبر خدا کشته شوند؟ و تا کی باید خون آنان ریخته شود و تا کی شما مردم که با حکام ستمگر بیعت کرده اید، دینتان را به این حاکمان می فروشید؟! آیا کسی در بین شما نیست که حق رسول خدا را رعایت کند و از خدای قهار و جبار بترسد و این قدر به ظلم و ستم، کمک ننماید؟».
سپس ادامه می دهد و می گوید:
اخبوا بنی العباس من شنانکم  **************  وشدوا علی ما فی الغیاب و اشرجوا...
«با بنی عباس و حاکمان ظلم عباسی بستیزید و با آنان دوری کنید، بدانید که اینان در دریای ستم فرو رفته اند و حکومت و ملک آنان دایمی نیست و موجب غرور و فریب شما نشود. چه بسا که انتقام گیرنده ای قیام کند و خون به ناحق ریخته شده آل علی را از اینان بازستاد؛ زیرا پایان هر شب سیاهی، روشنایی است».
گمان من این است که ابن رومی، اشاره ای به قیام حضرت مهدی - علیه السلام - دارد که خواهد آمد و دولت حقه اش را برپا خواهد کرد.
اینها نمونه ای از ظلم و ستم عباسیان بود که بر آل علی وارد کردند و این شاعران، بخشی از آن را در سروده های خود ترسیم و مجسم کرده اند.

نوشتن دیدگاه