خانواده

شرک به وسیله اسباب طبیعی به این گونه است که شخص فقط به وسائل و اسباب طبیعیه نظر بدوزد و آثار را مستقلاً به آنها مستند کند و به عبارت دیگر کلیه امور و حوادث را منحصراً ناشی از علل و اسباب ظاهری بداند.
روایات :
(1) درباره شرک در آیه کریمه: «وَ ما يُؤْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلاَّ وَ هُمْ مُشْرِکُونَ» تفسیر دیگری نیز به غیر از تفسیر گذشته از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است که فرمود: کسی می گوید اگر فلان شخص نبود (مثلاً از گرسنگی) هلاک می شدم و اگر فلان شخص نبود مبتلا به چنین و چنان بلایی می شدم و اگر فلانی نبود خانواده من تلف می شدند. آیا نمی بینی که این گوینده در ملک خدا برای او شریکی قرار داده است که او را روزی می دهد، و از او دفع بلا می کند. کسی عرض نمود: اگر کسی بگوید: اگر خداوند بر من به وسیله فلانی منت نمی نهاد هلاک می شدم چگونه است؟ فرمود: بلی در این گفتار عیبی نیست.
«عن الصادق (علیه السلام) فی تفسیر و ما یومن اکثرهم بالله الا و هم مشرکون قال (علیه السلام): هو الرجل یقول: لو لا فلان لهلکت، و لو لا فلان لاصبت کذا و کذا، و لو لا فلان لضاع عیالی، الاتری انه قد جعل لله شریکا فی ملکه یرزقه و یدفع عنه. قیل: فیقول لو لا ان الله علی بفلان لهلکت. قال (علیه السلام): نعم لابأس بهذا».
(2) و از امام باقر و صادق (علیهما السلام) درباره شرک در این آیه نیز نقل شده که مراد، شرک در نعمت ها است. یعنی در نعمتهای خداوند متعال، مردم از منعم حقیقی غفلت می کنند و نعمت را تنها به وسائط در نعمت مستند می نمایند؛ پس، غیر خدا را از این راه شریک خدا در ایصال و اعطاء نعمت قرار می دهند.
«و عنهما (علیهما السلام): شرک النعم و عن الرضا (علیه السلام): شرک لا یبلغ به الکفر».
(تفسیر صافی، به نقل از عیاشی)

نوشتن دیدگاه