اخلاق انسانی و اسلامی، انسان را وا می دارد تا از عیب گذاشتن بر نعمتهای خداوند بپرهیزد. البته عیب گزاری بر غذا و نخوردن آن دو چیز جدا از هم است؛ یعنی ممکن است ذائقه شخصی پذیرش غذای خاصی را نداشته یا به آن حساسیت داشته باشد. در این حالت، نخوردن آن دو چیز جدا از هم است؛ یعنی ممکن است ذائقه شخصی پذیرش غذای خاصی را نداشته یا به آن حساسیت داشته باشد. در این حالت، نخوردن آن غذا هیچ اشکالی ندارد، اما عیب گذاشتن بر آن غذا، که از نعمتهای خداوند است و انسانهای بسیاری به آن علاقه مندند، ناسپاسی نعمت خداوند و به دور از اخلاق اسلامی است. در چنین مواقعی، تنها می توان به آن غذا اظهار بی میلی کرد.
اگر چه این نکته نباید موجب شود که انسان خود را عادت دهد که در مورد طعم غذاها وسواس به خرج داده و از خوردن غذاهای مختلف به این بهانه پرهیز کند؛ زیرا ذائقه آدمی می تواند به تمامی مزه ها عادت کرده و حتی به آن علاقه مند شود. انسانهای زیادی هستند که همه نوع غذا را با انواع مزه ها و طعم ها می خورند و از هیچ کدام از آنها بدشان نمی آید. البته انسانهایی با این غذای مورد نیاز بدن خود را بیشتر و بهتر تامین می کنند.
ابو هریره گوید:
ما رایت رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) عاب طعاما قط، کان اذا اشتهاه اکله و اذا لم یشتهه سکت.(96)
هرگز ندیدم که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) بر غذایی عیب گذارد. هر گاه آن را دوست داشت می خورد و اگر دوست نداشت (یا نمی پسندید) دست نگه می داشت (و از آن نمی خورد).
96) صحیح مسلم: ج 3، ص 1633، ح 188
