شنبه 10 خرداد 1382 - ساعت 25: 10
حدود 15 دقیقه هست که از زمین بلند شده‏ایم . پرواز 3 ساعت و 15 دقیقه طول خواهد کشید . حالت اضطراب چند روز گذشته جای خود را به یک حالت‏خلسه داده است . هواپیما ایرباس است و جای من پشت‏بال . الآن روی اصفهان هستیم، بعد شیراز، بعد آبهای خلیج فارس و سپس از روی بحرین عبور کرده و وارد عربستان خواهیم شد .
ساعت 9: 13 همانروز
و اینک سرزمین عربستان، سرزمینی که خداوند برای نزول بهترین آیین زندگی انسان برگزید و سرزمینی که «رحمة‏للعالمین‏» و «اسوه حسنه‏» بشریت در آن تولد یافت، پیامبری کرد و وفات یافت . تا چند لحظه قبل فقط و فقط برهوت بود و بیابان و خشکی . و اکنون جده; از بالا شهری بسیار مسطح، غیر قابل مقایسه با تهران ... تا چند دقیقه دیگر فرود خواهیم آمد .
ساعت 30: 19 همانروز - هتل دارال رحمه - مدینه
هنوز هم باور ندارم که در مدینه هستم . وقتی تلویزیون تصاویر حرم پیامبر را نشان می‏داد تصور کردن خودم در این مکان مثل یک رؤیای بسیار دور بود، ... هنوز هم همینطور است . با اتوبوس از فرودگاه جده به مدینه آمدیم، قبل از ورود به هتل با اتوبوس دور حرم و بقیع گرداندنمان، با این‏که فاصله‏مان از این مکانها به اندازه یک عرض خیابان بود، اما خودم را از همیشه دورتر می‏یافتم! نمی‏دانم این خیال کی رنگ واقعیت‏به خود خواهد گرفت؟! !
یکشنبه 11 خرداد 1382
بسیار سخت است که خود را در این محیط تصور کنی . وقتی از محوطه بین بقیع و مسجد پیامبر عبور می‏کنی; اگر بخواهی به مکانی که در آن قدم برمی‏داری بیندیشی از هم می‏پاشی، مرقد پیامبر در یک طرف و مرقد چهار امامت در طرفی دیگر و مدفن زهرای اطهر هم در یکی از آن دو سو! نفست می‏گیرد . نمی‏دانم چرا چیزی که بیشتر از همه هنگام عبور از بین بقیع و مسجد پیامبر (ص) در ذهنم شکل می‏گیرد وداع امام رضا (ع) با حرم خویش است و این‏که به اهل بیتشان فرمودند: «برای من هنگام ترک مدینه بسیار بگریید» . نمی‏دانم آیا می‏شود که بیندیشی به جسارت به فاطمه زهرا (س) و هتک حرمت‏بانوی دو عالم در همین مکان، بیندیشی به تیرباران کردن تابوت امام حسن مجتبی (ع) مابین بقیع و مسجد پیامبر (ص)، بیندیشی به غربت و مهجوری امام سجاد، امام باقر و امام صادق (ع) در مدینه، بیندیشی به عشق والای ام‏البنین (س) به امام زمانش ... به همه اینها بیندیشی و باز راضی از خود زیارتنامه بخوانی؟!!!
سه‏شنبه 13 خرداد 1382
در هیچ کجای این خاک عزیز، به اندازه بقیع احساس حقارت و بی‏مایگی نمی‏کنم، چهار امام معصوم شیعه، چهار امام در بحرانی‏ترین بخشهای تاریخ شیعه و آنوقت اینهمه دور؟! اینهمه کم شناخته شده؟! اینهمه غریب؟!
دیروز صبح بعد از نماز، قسمت اصلی مسجد پیامبر (ص) همان بنای قدیمی که مرقد پیامبر و مکان خانه زهرای مرضیه (س) که خالی می‏شود برای زیارت خانمها، ما هم با همراهانمان رفتیم زیارت . پرده‏ای که کشیده‏اند، منبر و مرقد پیامبر و ستون معروف توبه را در پشت‏خود می‏گیرد . اینهم از الطاف آل سعود به زن‏ها!!! و چه احساس بدی می‏کنم وقتی می‏بینم اینگونه حرم پیامبر را قرق کرده‏اند! نمی‏توانی حتی روبروی در خانه حضرت زهرا (س) در مسجد پیامبر دقیقه‏ای بایستی، می‏رانندت و اگر ببینند زیارتنامه می‏خوانی به بهانه‏ای متعرضت می‏شوند . و چه حالت عجیبی دارد مرقد مطهر پیامبر در این بارگاه عظیم، نمی‏توانم بگویم مظلوم و غریب، هر چند که هر دوی اینها هم هست، اما چیزیست فراتر از این تعابیر، شبیه همان حالتی که نسبت‏به وجود رسول‏الله (ص) داری در مقایسه با ائمه (ع)، چیزی مانند شرم و حیا و رو دربایستی!!! جایگاه اصحاب صفه هم در مسجد پیامبر مشخص است و چه تعلق خاطری احساس می‏کنم به این جایگاه!
پنجشنبه 15 خرداد 1382 ساعت 40: 16 مسجدالنبی بعد از نماز عصر
نمازها بدون قنوت و به طرز عجیب و غریب ساخته اهل سنت‏خوانده می‏شود . غربت رسول‏الله (ص) در این مکان بیش از همه هنگام خواندن نماز رخ می‏نماید، در شهر پیامبر و در مسجد پیامبر و کنار مرقد پیامبر نماز - نور چشم رسول‏الله - را آنگونه نخوانی که او می‏خواند! برای اینها رسول‏الله در حد و اندازه یک بشر عادی است و نه بیشتر، بدون تقدس و خالی از عشق و محبت تشیع ... و چقدر زود عادت کرده‏ام به این محیط، و این نمی‏دانم از کم‏مایگی مان است‏یا از همان خصلت مشترک انسانی، یعنی عادت، و یا علتی غیر از اینها دارد! آنقدر خو گرفته‏ام به این محیط، آنقدر خو گرفته‏ام به این ستونهای زیبای تو در تو که انگار در حرم امام رضا (ع) در مشهد هستم! وقتی بعد از زیارت مسجد قدیم در ساعات مختص خانمها از باب جبرئیل خارج می‏شویم، آن گنبد خضراء رؤیایی آنقدر به من نزدیک است که دیگر لزومی ندارد به چشمانم فشار بیاورم تا خود را در دنیای واقعی احساس کنم! (در روایات بسیاری آمده است که ورود به حرم پیامبر از باب جبرئیل استجاب دارد و اینها به خانمها فقط اجازه خروج از باب جبرئیل را می‏دهند!!!) . از روزی که به مدینه آمده‏ایم دلم می‏خواسته در مسجدالنبی زیارت عاشورا بخوانم، پس نوشتن را رها کنم! .
شنبه 17 خرداد 1382 ساعت 40: 13 هتل دارالرحمه
باید ساعت 30: 15 لباس احرام پوشیده در سالن هتل آماده باشیم برای حرکت‏به سمت مسجد شجره و محرم شدن! ... بالاخره چنین روزی رسید! و ایام مدینه چقدر زود سپری شد ... !
یکشنبه 18 خرداد 1382 مکه مکرمه - هتل البدر
دیشب در مسجد شجره محرم شدیم، قبل از اذان مغرب . در قسمت زنانه، خانمی از بعثه رهبری احکام احرام را تذکر داد و برایمان تلبیه خواند و همگی تکرار کردیم; محشری بود، اشک بود که سرازیر می‏شد، سینه برای قلب جا کم آورده بود، تماما احساس عجز بود و نیاز به خدایت! و تمام وجود لابه و التماس شده بود برای قبول توبه و اجابت لبیک! بعد از نماز مغرب و عشاء، لبیک گویان به سمت اتوبوسهایمان به راه افتادیم، همه چیز اعجاب‏انگیز بود، تلبیه‏گویان با لباسهای سفید احرام، انگار که صحرای محشر است و در صور دمیده شده ... ساعت 5/1 بامداد به مکه رسیدیم . ساعت 5 صبح آماده بودیم، صبحانه خوردیم و روانه مسجدالحرام شدیم . ادعیه ورود به مسجدالحرام را می‏خواندیم و وارد شدیم . تماما انتظار بود و التهاب و شوق! چشم از زمین برداشتم، روبرویم معظم‏ترین عظمت و باشکوه‏ترین شکوه دنیا بود! ... به سجده افتادم ... !
به همراه افراد کاروان به سمت‏حجرالاسود رفتیم برای شروع طواف . بعد از طواف نماز طواف پشت مقام ابراهیم به اطاعت از این آیه که: «اتخذوا من مقام ابراهیم مصلی‏» ، بعد از آن سعی صفا و مروه و سپس تقصیر و پایان احرام، همراه با حس شیرین شادی و آرامش، آرامشی مطبوع، خالی از همه تعلقات . بعد از آن طواف نساء و نماز این طواف . فقط خدا بود که حاضر بود و حاکم . مو به مو باید آنچه را که از تو خواسته بود انجام می‏دادی . با نهایت ظرافت و دقت، چرا که خود اعمال نیز در نهایت ظرافت و قت‏سرشته شده‏اند . طواف یعنی هماره در مدار توحید بودن، با حرکتی دوار از چپ به راست، هماهنگ با آفرینش، مانند رکت‏سیارات و الکترونها! به شوق زیارت و دیدار آمده‏ای، اما طواف که می‏کنی نباید به خانه بنگری، شانه به شانه خانه دور می‏زنی‏شوق داری که رو به خانه کنی، لمسش کنی، اما نه! باید آنگونه عمل کنی که او از آدم تا ابراهیم تعلیم داده است و شگفتا که رو به خانه نداری اما تمام توجهت متوجه صاحب خانه است .
دوشنبه 19 خرداد 1382
امروز صبح، بعد از نماز صبح وقتی برای طواف مستحبی و زیارت کعبه رفتیم، مطاف بسیار خلوت بود . چسبیدم به پرده‏های کعبه آنقدر نزدیک که در خواب هم نمی‏دیدم، بوئیدم و بوسیدمش، واقعا احساس می‏کردی پشت در خانه خدا ایستاده‏ای به شوق ورود و به دامان خدا چنگ زده‏ای و التماس می‏کنی ...
شنبه 24 خرداد 1382 ساعت 50: 23 داخل هواپیما
این روزهای عزیز بالاخره سپری شد و ... انگار جدا از مسائل عبادی، خداوند حج و عمره را مقرر کرده تا تمام بندگانش بیایند و این زیبایی را ببینند، حج و عمره زیبایی محض است . از طبقه دوم مسجدالحرام که به کعبه و جمعیت طواف کننده می‏نگری، دلت می‏خواهد تا ابد به تماشا بنشینی .
صبح امروز که طواف می‏کردم دقایقی دست داد تا در ملتزم (محدوده حجرالاسود و در کعبه) سر بر دیواره شازروان کعبه دعا کنم، خدا خواست و شرطه‏ها هم ممانعتی نکردند ... ! بعد از نماز ظهر طواف وداع بود تجدید بیعت‏با حجرالاسود ... و دل کندن ... چه می‏گویم؟! اکنون که به سمت تهران در پروازیم، دلم هنوز آنجاست ... !

نوشتن دیدگاه