إِلّا عِبادَ اللهِ الْمُخْلَصِينَ

ترجمه :
40. مگر بندگان خداوند كه خود را خالص كرده‌اند.
 
تفسير:
]خلوص ايمان و امور معتبر در آن[
از كليه اين امراض و كثافات و پليدى‌ها، خالص چيزى را مى‌گويند كه هيچ داخلى نداشته باشد. ايمان خالص آن عقيده و يقين است به جميع آنچه مدخليت در ايمان دارد از معرفة الله و توحيده به جميع اقسامه: توحيد ذاتى، صفاتى، افعالى، عبادتى، نظرى؛ و عدله به هر سه قسم فعل قبيح و لغو و ظلم از او صادر نمى‌شود و نبوت كه گفتيم در اعتقاد به نبوت بيست امر لازم است : هشت امر در نبوّت عامه و دوازده در نبوّت خاصه كه ما در  كلم الطيّب بحث نبوت را كرده‌ايم[1]  و همچنين در باب عدل و فروع عدل[2]  و در امر امامت و معاد و جميع ضروريّات دين و مذهب و ترك بدعت در دين و توهين به مقدّسات دين كه تمام اين‌ها مدخليت در ايمان دارد كه اگر يك امرِ آن نباشد، خالص نيست. و عمل خالص آنكه جامع جميع شرايط صحّة، تام الاجزاء ]و[ خالى از منافيات و موانع و مبطلات باشد. و نفس خالص آنكه داراى جميع اخلاق حسنه و صفات حميده و خالى از صفات خبيثه و اخلاق رذيله باشد و اين معنى، مصداق تامّ اتمّ آن معصومين هستند از انبيا و اوصيا و صلحا و اتقيا آن هم به تفاوت درجات و مراتب حتى از ترك اولى و حتى مازاد از ضرورت و لزوم از مباحات و درجه ادنى، آنكه با ايمان از دنيا رود كه ايمانش خالص باشد ولو آلوده به معاصى شده باشد كه بالاخره براى ايمانش نجات پيدا شود و تدارك معاصى او يا به توبه يا به عمل صالح يا بليّات دنيوى يا حين الموت يا در قبر و عالم برزخ يا در صحراى محشر به شفاعت شفعا و مغفرت الهى و شمول عفو پروردگار و گرفتارى‌هاى روز محشر شود و نجات پيدا كند.

[1] .  ر.ك: كلم الطيب: ص147.
[2] .  ر.ك: همان: ص107.

نوشتن دیدگاه