پیش از این در حوادث سال دوم گفته شد که رسول خدا(ص)در ماه جمادى الاول‏با گروهى از مهاجرین از مدینه تا جایى به نام عشیره رفت ولى با کاروان قریش برخورد نکرده و پس از چند روز که در آنجا ماندند به مدینه بازگشت و در آن وقت کاروان به سوى شام مى‏رفت،در هنگام مراجعت کاروان نیز پیغمبر اسلام دو نفر از مهاجرین به نام سعید بن زید و طلحه را براى کسب اطلاع از آنها فرستاد و به دنبال آن نیز خود آن حضرت آماده حرکت شد.
کاروان مزبور به سرکردگى ابو سفیان و همراهى سى یا چهل نفر از قرشیان که از آن جمله عمرو بن عاص و مخرمة بن نوفل بود از شام باز مى‏گشت و خود ابو سفیان نیز از ترس آنکه مبادا مورد حمله مسلمانان قرار گیرد پیوسته از مسافرینى که به او بر مى‏خوردند وضع راه را پرسش مى‏کرد تا آنکه شنید محمد(ص)به منظور حمله به کاروان از مدینه خارج شده.
ابو سفیان بى‏درنگ ضمضم بن عمرو غفارى را مأمور ساخت تا بسرعت خود را به مکه برساند و به قریش اطلاع دهد که کاروان و اموالشان در خطر حمله محمد و یارانش قرار گرفته و براى محافظت کاروان از مکه کوچ کنند.
ضمضم بسرعت خود را به مکه رسانید و در حالى که بینى شتر خود را بریده بود و پالانش را وارونه کرده و جامه خود را دریده بود وارد شهر شد و فریاد مى‏زد:
اى گروه قریش اموال خود را دریابید!کاروان در خطر حمله محمد و یارانش قرار گرفته!فورا حرکت کنید که اگر دیر بجنبید همه را خواهند برد!
ابو جهل که این خبر را شنید بى‏تابانه این طرف و آن طرف مى‏رفت و مردم را براى حرکت به سوى کاروان تحریک مى‏نمود و اگر تحریکات او هم نبود همان خبر ضمضم بن عمرو براى جنبش مردم مکه کافى بود زیرا کمتر کسى بود که در میان کاروان قریش مالى نداشته باشد.
و بدین ترتیب بزرگان قریش مانند امیة بن خلف،ابو جهل،عتبه،شیبه و دیگران و از بنى هاشم نیز عباس بن عبد المطلب و به گفته برخى طالب بن ابى طالب و جمع دیگرى با ساز و برگ جنگ از مکه خارج شدند و هنگامى که در خارج شهر،سان دیدند سپاهى عظیم و مسلح که حدود هزار نفر مى‏شدند حرکت کرده بود،و همراه خود هفتصد شترو دویست و یا چهارصد اسب داشتند و همگى زره و اسلحه بر تن داشتند.

نوشتن دیدگاه