پيشانى عدل و عدالت را شكستند
آن دسته اى كه با على پيمان ببستند
معصوم را ديدى كه مظلومانه كشتند
در سجده گاهى ناجوانمردانه كشتند
يا رب چه صبحى در پى شب هاى او بود
«فُزتُ وربّ الكعبه» بر لب هاى او بود
تا كى شود بى حرمتى در اين ليالى
وقت نماز و كشتن مولى الموالى
اسطوره علم و ولايت را شكستند
ديديد اركان هدايت را شكستند
ديگر اذان گويى نماند از بهر كوفه
بگرفت رنگ خون تمام شهرکوفه
ديگر كه، نان و آب بر ايتام آرد
ديگر كه بر دامن، سر آنان گذارد
ديگر ز سرها، هوش و از تن، عقل ها رفت
شب زنده دارى در كنار نخل ها رفت
آخر همان خار به ديده رفته اش كشت
آن استخوان در گلو بگرفته اش كشت
بانگ منادى را چو بشنيد ام كلثوم
ديگر يتيمى گشتنش گرديد معلوم
آن كس كه اقضى الناس بود و اشجع الناس
تاول زده بر دست زهرايش ز دستاس
مهر و ولايش «اشعرى» در حشر كافى است
مظلوم تر از فاطمه غير از على كيست
--------------------------------
عبدالحسين اشعرى
