مردی بود از قبیله آفتاب با دلی به وسعت‏ بی‏کرانه‏ ها او را نه زمانه می‏شناختش، نه زمانیان اندیشناک بود بر «قوم خویش‏» و بر «ابنای روزگار» و بیمناک بر هوس هایی که چشم های بصیرت را به یغما برده ‏بود.
به قدری که بر سرگذشت پیشینیان آگاه بود، بر سرنوشت آیندگان نیز اندیشه می‏کرد.
چه شامگاهان که سر بر بالین آسایش نمی‏ نهاد مگر با قیام و قعود عارفانه‏ اش و چه صبحگاهان که برنمی‏خاست جز با کمر بستن به خدمت ‏خلق.
به که می‏مانست که کسی را با وی مانندی نبود و که چون او می‏دانست که دانای اسرار مگو او بود.
در شجاعتش همه دانند که «اسد بیشه فتوت‏» بود و بر عدالتش همه معترف، تا بدانجا که «شهید عدالت‏» نام‏گرفت.
هیچ کس، چون او آن مقام نیافت، کعبه به یمن قدمش چاک می‏زند و مسجد به خونش، غسل طهارت می‏کند.
کدام مرشد و مرادی توانی یافت چون محمد که در لیلة‏المبیت پیشمرگی او کند و کدام همسری توانی جست جز فاطمه که کوثر در شان اوست. در نبرد هماوردی نداشت و در دوستی، نظیری نه. روح بی ‏قرارش جز درگاه نیایش، قرار نمی‏ یافت، لطایف حکمی و آیات قرآنی حد کلام او بود و عمل به احکام آن، مرام او.
درس آموخته مکتب وحی بود و شکوه دین، جلوه‏ای از شگفتی‏ های او. به برق نگاهی، رعدی در دل ها برمی‏فروخت و به اشاره سرانگشتی، مس وجود، طلای حقیقت می‏شد و ...
اما آیا از غربت این اول مظلوم عالم همه شنیده ‏ای: - از نجوای شبانه ‏اش با چاه. - از گریه‏ های غریبانه ‏اش در نماز. - از شکیبایی 25 سال، سکوت و خانه‏ نشینی. - از تازیانه‏ های ناجوانمردانه ‏ای که بر پیکر فاطمه ‏اش زدند. - از طعنه‏ ها و سبک ‏سری‏ هایی که چون گرز گران بر سرش می‏کوفتند. - و بیش از همه تنهایی غریبانه علی.
آن هم بعد از عروج مردی که وجودش از او هست ‏یافت و مرگ بانویی که هماره یکتا انیس و مونس او بود.
دیگر برای علی جز اندوه و تنهایی و غریبی چیزی نمانده است; دیگر کسی را هماورد و همتای او نیست.
او در این عالم تنها بود، مظلوم زیست و مظلومانه نیز زندگی را بدرود گفت.

منبع : مجله فرهنگ کوثر ، دی 1377 ، شماره 22

نوشتن دیدگاه