امروز، کوفه تنهاست؛
باران‏ها، ستاره ‏های آسمانند که تن خاک را با شب شست‏شو می‏دهند.
بعد از تو، بین زندگی و زنده‏ ها قرن‏ها فاصله افتاده است.
شهر، بی ‏تو به سختی نفس می‏کشد. این روزهای آفتابی هم دیگر تماشایی نیستند؛ مثل همین شب‏هایی که آدم از بی‏ ستارگی دق می‏کند.
نیستی، اما هنوز بغض نشکفته ‏ات، نیمه شب‏ها با نخلستان نجوا می‏کند.
بادها هنوز به هوای بویت، این حوالی را شبگردی می‏کنند.
نسیم، پشت پلک ‏های شهر نیمه جان نفس می‏کشد.
وقتی که تو نباشی، بود و نبودها فرقی با هم ندارد. حتی این روزها، ناودان‏ها هم حال باران را نمی‏فهمند. هیچ بامی را ندیده ‏ام که در خواب کبوتری پلک بسته باشد.
کاش هنوز بودی تا سرشاری ذوالفقارت را قطره قطره به روح ‏های تشنه ‏مان می‏نوشاندی!
بعد از تو، گنجشک‏ها، بر شاخه‏ های درختان به پنجره‏ های خانه ‏ات خیره مانده ‏اند تا شاید بار دیگر، پنجره بگشایی و به لبخندی مهمانشان کنی.
بعد از تو، زیتون‏ ها و انجیرها، روبه ‏روی نخل‏ها قرآن تلاوت می‏کنند و شهر، سراسر سیاه‏پوش توست.
اگر تو نباشی، زمین ‏لرزه، شانه‏ های خاک را درهم فرو می‏ریزد؛ زمین در خود فرو می‏رود و آفتاب تا ابد پنهان پشت ابرهای شرم خواهد ماند.
رفتنت، رستخیز زمین است.
شمشیر سر شکافته ‏ات را به ابرها بده تا قطره قطره عدالت ببارند.
بعد از تو چاه، دلتنگی‏ هایش را در کدام چشم گریه کند و نخلستان، بغض‏ هایش را با کدام حنجره فریاد بزند. بعد از تو، کوفه با صدای پای عاشقانه کدام شب، رو به خوابی آرام فرو رود و ماه، از پیشانی کدام خورشید، در شب ظلام طلوع کند؟ اگر تو نباشی، زندگی فراموش خواهد شد و اگر تو نباری، ستاره‏ ها تمام می‏شوند.
ما با تو آغاز شدیم؛ چنان‏که عشق با تو.
تو اولین نامی هستی که آموختیم. تنهایمان مگذار و تنهایمان مخواه! نخواه که بعد از تو، زمین در زیر غبار اندوه و دلواپسی تباه شود!
تا فرو ریختن آسمان، ثانیه‏ ای فاصله نداریم؛ پلک وا کن. اگر تو نباشی، طاعون کفر، کوفه را خواهید بلعید ـ که بلعید ـ!
عباس محمدی

نوشتن دیدگاه