کعبه در سوگ توست که سیاه پوشیده؛ در سوگ مولودی که روزی در دامانش بود و حالا از فرش تا عرش، قصد هجرت دارد. دیگر کاسه‏ های شیر هم افاقه نمی‏کند. علی علیه‏ السلام قصد رفتن دارد. تیغ مرگ، اگر چه دشوار فرود آمد، ولی علی علیه ‏السلام را به معبودش رساند.
«کجا شمشیر بر فرقش اثر داشت    ***    گمانم ابن ملجم یا علی علیه ‏السلام گفت»
یَا لَیْتَنِی کُنْتُ تُراباً
ای کاش خاک بودم، نه... نه... ابوترابی بودم و پیرو علی علیه ‏السلام . این یا لیتنی گفتن ‏ها، از زبان کسانی است که به تو، به سوءظن می ‏نگریستند و حالا انگشت حسرت به دندان دارند، ولی وا اسفاه... !
چه مهربان بودی!
چه مهربان بودی وقتی که زیر نور ماه راه می‏رفتی و به یتیمان کوفه سرکشی می‏کردی! هنوز چشم‏ های بی‏ رمق و سرد یتیمان، تو را انتظار می‏کشند؛ برخیز و انبان نور و نان و خرمایت را بردار؛ شهر گرسنه است.
می‏خواهم از تو بگویم
امشب، دست‏ هایم نهایت ندارند می‏خواهند از تو بگویند و بنویسند؛ ولی چگونه؟ مگر می‏شود با این کلمات سربی و سرد بی ‏روح، تو را توصیف کرد؟!
خدا کند دری به سمت کلمات باز شود تا بتوانم تو را بنویسم!
غواص خِرد به کُنهِ ذات تو پی نمی ‏برد، ولی:
«آب دریا را اگر نتوان کشید    ***     هم به قدر تشنگی باید چشید»
علی، علی است؛ نه یک کلمه کمتر و نه بیشتر.

بهزاد پودات

نوشتن دیدگاه