می‏خواستند شانه به شانه پدرت غربت‏ آلوده ‏ات کنند؛ راهی عراقت کردند با کوله‏ بار غربتی پر از خاطرات سال‏ های کودکی، پر از دلتنگی و پر از زخم‏ های کهنه؛ اما دیدند در نجف، مثل پدرت آشناتر از همه ‏ای، دیدند برایت غربت نیست، بلکه خانه دلت آنجاست، تمام وجودت آنجاست؛ تاب نیاوردند رهایی‏ ات را در قفس‏ های ذهن ساخته‏ شان.
تاب نیاوردند این‏ همه مهربانی و صمیمیت غربت را با تو.
تاب نیاوردند طراوات بهار را با تو، آسمان را با تو؛ چرا که عادت داشتند همیشه از پشت میله ‏های تنگ‏ نظر قفس، آسمان را به پرنده‏ ها نشان بدهند و پرنده ‏ها را پشت همان میله ‏ها ببینند؛ اما نمی‏دانستند پرنده، پرنده است؛ حتی در قفس.
نمی‏دانستند پرنده در قفس هم شبیه پرنده ‏ها فکر می‏کند، نفس می‏کشد و پرنده ‏تر از همیشه تنهایی را غصه می‏خورد و به آزادی فکر می‏کند؛ آزادتر از تمام روزهای آزادی ‏اش.
چه سخت می‏گذشت آن روزها بر سنگ‏ هایی که نمی‏توانستند کبوتری‏ ات را ببینند و چه تلخ می‏گذشت بر آسمان که کم‏ حوصله پروازهای دلگشایت بود! بارقه ‏ای از امید و رهایی در چشم ‏هایت شروع به برق زدن کرده بود. زمزمه‏ ها به همهمه تبدیل شده بود و هوای ایران، بدجوری برایت دلتنگی می‏کرد. آرزو داشت تا دوباره از نفس‏ هایت نفس تازه کند.
تو را نفس بکشد، در آغوش بفشاردت، زندگی کند؛ اما دیوار می‏کشیدند تا خبرها را باد به گوشتان نرساند، تحمل نداشتند، شادی‏ات را نمی‏خواستند ببینند و درهم شکستنشان را.
می‏خواستند آفتاب را بکشند؛ اما مگر می‏شد؟!
طاقتشان را طاق کرده بودی و آفتاب داغ صبرت به ستوه شان آورده بود چون بوف کور. دریا را از آفتاب گرفتند، اما یادشان رفته بود که روز را هم بگیرند، یادشان رفته بود که با رفتن دریا، آفتاب، دریادل‏ تر می‏شود.
هرچند شانه‏ های آسمانی آفتاب، زیر داغت خم نشد، ولی بغض‏ های دوری‏ات را بر دستمال گریه‏ های محرّمش، دیواری ‏های جماران بو می‏کشیدند و می‏دانستند نفس ‏هایش فریادت می‏زنند که «برگرد تنهایی امان از من بریده ست».
عباس محمدی

اشارات :: آبان 1384، شماره 78

نوشتن دیدگاه