تو گمان کن که کسی تو را با این چهره پوشیده در شولای شب نمی‏شناسد؛
اما من که خوب می‏ شناسمت!
من بارها
جای کفش ‏های گِل ‏آلود تو را بر دالان تاریک خانه‏ های بی چراغ کوفه دیده‏ ام.
انگار یادت رفته است،
وقتی که بال شکسته آن مرغ مهاجر را می ‏بستی،
پری از او بر شال کمرت نشست!
نگو که کار تو نبوده، ریختن آن همه ستاره در روسری خیس پر از گریه دخترکان یتیمی که بر نرده های بی‏ کسی آویخته بود!
خودت بگو؛
چند پنجره را برای رهایی پروانه‏ های زندانی گشودی؟
چند سنگ را از سر راه پرواز کبوتر بچه ‏ها برداشتی؟
راه چند رود را به باغ متروک همسایه کشاندی؟
کیسه خالی چند مسافر را پر از سوغات و خاطره کردی؟
تو گمان کن که کسی نمی‏داند در این کوله ‏بار ساده تو،
چه رؤیاهای ناپیدایی پیداست؟
اکنون که رؤیای نیمه شب مردمان کوفه
به تیغ خیانت، زخم برداشته،
چه کسی انتظار نیمه شب خانه‏ های بی ‏مرد را پاسخ دهد؟
چه کسی در تنور بیوه ‏زنان، شعله مهربانی برافروزد؟
چه کسی هم‏بازی تیله‏ های شکسته چشمان کودکانی شود که به لبخند تو رنگ می ‏یافت؟
بعد از تو دیگر
صدای پای هیچ عابری در کوچه باغ دل عاشقان نخواهد پیچید
و هیچ پرنده ‏ای
بر سقف فرو ریخته مسجد کوفه
خانه نخواهد ساخت.
نزهت بادی

نوشتن دیدگاه