حضرت امیرالمؤ منین علیه السلام منقول است که پیش از زمان حضرت ابراهیم موى سفید در سر ورویش بهم نمى رسید، پس گاه بود که کسى بمجلسى میآمد پدر و فرزندانش در آنمجلس حاضر بودند میان پدر و فرزندان فرق نمیکرد، میپرسید که کدام یک پدر شماست چون زمان حضرت ابراهیم شد دعا کرد خداوندا براى من موى سفیدى قرار ده که از فرزندان خود ممتاز شوم ، پس موى سر و ریشش سفید شد.
از حضرت صادق علیه السلام منقول است که اول کسیکه موى سفید در محاسن اوبهم رسید حضرت ابراهیم علیه السلام بود، نظر کرد موى سفید در ریش خود دید گفت پروردگارا این چه چیز است ؟ خطاب باو رسید که این باعث وقار آدمى است ، گفت پروردگارا وقار مرا زیاده گردان .
از حضرت امام محمد باقر منقول است که چون حضرت ابراهیم علیه السلام موى سفید در محاسن خود دید گفت حمد وسپاس خداوندى را سزاست که مرا باین سن رسانید، دریک چشم زدن معصیت او نکردم .
از حضرت امیرالمؤ منین علیه السلام منقول است که موى سفید را نکنید، که آن نور مسلمانى است ، هر که موى سفید در ریش او پیدا شود در اسلام ، نورى باشد براى او در قیامت .
از حضرت امام جعفر صادق منقول است که سه کسند که خداوند عالمیان در روز قیامت بایشان سخن نمیگوید، نظر رحمت بسوى ایشان نمى افکند، اعمال ایشان را نمى پسندد، براى ایشان عذاب الیم مهیا است : کسیکه موى سفید خود را بکند و کسیکه با دست خود بازى کند که او را منى بیاید یا با جاى بدن خود و کسیکه دیگران باو لواطه کنند، دور نیست که این حدیث محمول بر آن باشد که براى غرض فاسدى موى سفید را بکند زیرا که در حدیث صحیح از حضرت امام رضا علیه السلام منقول است که باکى نیست موى سفید را بریدن و کندن ، اما بریدنش ‍ را دوست تر میدارم ، از کندن .
درحدیث دیگر هم وارد شده است از آنحضرت که کندن و بریدن هر دو باکى نیست .
درحدیث دیگر فرمود که حضرت امیرالمؤ منین تجویز بریدن موى سفید میفرمودند، اما کندنش را مکروه مى دانست .
از حضرت امام رضا منقول است که حضرت رسول صلّى اللّه علیه وآله وسلّم فرمود که موى سفید در پیش سر میمنت است و مبارک است ، در عارضها علامت سخاوت و جوانمردى است ، در جاى زلف علامت شجاعتست ، و در پشت سر شوم است و ظاهرا مراد ابتداى سفید شدن است

نوشتن دیدگاه