درحدیث معتبر از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام منقول است که چون آدم وحوا از بهشت بر زمین آمدند، حضرت آدم بر کوه صفا قرار گرفت ، حضرت حوا بر کوه مروه و حضرت حوا چون در بهشت از بوى خوش آنجا گیسوى خود را شانه کرده و بسته بود، چون بزمین آمد گفت چه امید داشته باشم از مشاطگى که در بهشت کرده ام ،حال آنکه الحال خدا از من در خشم است ، پس گیسوهاى خود را گشود پس ‍ آن بوى خوش که از گیسوى او فرو ریخت باد بمشرق و مغرب برد و اکثرش را بر زمین هند ریخت باین سبب اکثر بوهاى خوش در هند میروید، در حدیث دیگر از آنحضرت منقول است که چون حضرت آدم از آن درخت که نهى شده بود از خوردن آن تناول نمود، جامه ها و زیورهاى بهشت همه از او فرو ریخت ، پس برگى از برگ هاى بهشت را گرفت و عورت خود را بآن پوشانید چون برزمین آمد باد جنوب بوى خوش آن برگ را به هند رسانید و درختان گیاههاى هند را خوشبو گردانید، باین سبب گیاههاى خوشبو در هند میباشد و اول جانورى که از آن برگ بهشتى یا از آن گیاهها خورد آهوى مشک بود، چون از آن برگ خورد بوى خوش در گوشت و خونش جارى شد تا آنکه جمع شد در پیش نافش و از آن مشک بهم رسید.

نوشتن دیدگاه