و اگر از اين مرتبه تنزّل كنيم و به يك نوع عنايت و مجازى بخواهيم حمد را در ممكنات سريان دهيم ، مقام مقدّس حضرت رسالت(صلى الله عليه و آله) و خاندان نبوّت سزاوار حمدند و مقام محمود كه در قرآن درباره آن حضرت ذكر مى فرمايد : (وَ مِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَكَ عَسى أَنْ يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقاماً مَحْمُوداً)(4) (و پاره اى از شب را به نافله شب بپرداز ، اميد است كه پروردگارت تو را به مقام محمود برساند) اشاره به همين معنى است ; زيرا هر فيضى به ممكنات در دنيا و آخرت رسيده و مى رسد توسّط اين خانواده بوده و اينان علّت غايى موجوداتند و شفاعت كبرى يكى از مصاديق مقام محمود است و از همين جهت نام مبارك آن حضرت «احمد» ، «محمود» ، «محمّد» گرديد(5) .
_________________________________________________
[4] .  سوره اسراء : آيه 79 .
[5] .  «احمد» يا افعل تفضيل به معنى اسم فاعلى است ، يعنى حمدش نسبت به پروردگار ، از همه حمدكنندگان بيشتر است ، يا اسم تفضيل به معنى اسم مفعولى است ، يعنى كمالات و صفات پسنديده اش از همه موجودات بيشتر است و در هر صورت دليل بر افضليت اوست ، و «محمد» دلالتش بر اين معنى بيشتر است ; زيرا اسم مفعول از باب تفعيل است و صريح در مقام «محموديت» حضرتش مى باشد (مؤلف) .

نوشتن دیدگاه