«حرف‏هايم مثل يك تكه چمن روشن بود.
من به آنان گفتم:
آفتابى لب درگاه شماست
كه اگر در بگشاييد، به رفتار شما مى ‏تابد...
و من آنان را، به صداى قدم پيك بشارت دادم».
دروغ‏ هاى خيس:
پيك، با بارى از لبيك، به سوى هجده هزار بيعت ترك خورده مى‏ تازد.
سفير! آرام‏ تر برو؛ در آن شهر هزار چهره، اجابت دليرى براى دعوت تو نيست. خدا مى‏داند اگر ديو نعره برآرد، پيكر تُردت چگونه مى‏ خواهد زير آوار هجده هزار بيعت شكسته شده خرد نشود!
شهادت از روى بلنداى تمام خانه ‏ها و دارالاماره كوفه، براى در آغوش كشيدنت پر مى‏زند. در آن كوچه ‏هاى تنگ و باريك، غيرت، تنها در هيئت پيرزنى كه پناه تنهايى‏ ات خواهد بود، خراميده است.
پس اشك‏ها را باور نكن! اين دروغ ‏هاى خيس را آن‏گاه كه نامه مهربانى حسين عليه ‏السلام را مى‏ خوانى
ـ «بسم الله الرحمن الرحيم من الحسين بن على الى الملأ من المؤمنين و المسلمين:... وانى اقدم اليكم وشيكا اِن شاءَالله».
ـ اگرچه حرف ‏هايش مثل يك تكه چمن روشن باشد.
«واژه‏ اى در قفس است»
نه؛ محمد ابن اشعث به پيمان خود با تو وفا نمى‏ كند و براى مسافرى كه در راه است، نامه‏ اى نخواهد فرستاد كه نيايد؛ پس كربلا اتفاق خواهد افتاد.
مسلم! اين دعوت تو نيست كه او را به كربلا مى‏ كشاند؛ اين جنايت پيمان‏ هاى شكسته است؛ اين فاجعه سكوت است.
و حالا كيست كه پيغام تو را به حسين عليه‏ السلام برساند؟
به كوفه نيا اى مهربان؛ در اين خانه تاريك، چراغى نيست. اين برق شمشيرهاى پنهان است كه تو را مى‏ خواند.
«به تماشا سوگند
و به آغاز كلام
و به پرواز كبوتر از ذهن
واژه‏ اى در قفس است».
تنهايى ‏ات را با ما قسمت كن
از كوير لب‏هاى زخمى‏اش، شرمى به رنگ سرخ مى‏ جوشد و در كاسه آب مى ‏ريزد.
مسلم بن عقيل عليه‏ السلام ، هر بار كه كاسه آب را به دهان نزديك مى‏ كند تا بنوشد، آب، رنگ خون مى ‏گيرد. اسبى تير خورده از عمق كاسه خونين مى‏ آيد؛ اسبى بى سوار؛ اسبى كه زينش بر بالين سفيد خالى‏ اش يله شده است؛ اسبى كه زخم‏ هايش هر بار كه مسلم مى‏ خواهد آب بنوشد، كاسه را از خون سيراب مى‏ كنند. تشنگى مقدس، از زخم لب‏هاى او متولد مى‏ شود و در ادامه جوانه خواهد زد.
تنهايى ‏ات را با ما قسمت كن؛ آن‏قدر كه چيزى از آن باقى نماند؛ آن‏گونه كه در امتداد زمان، سفيران هدايت در اقصى نقاط جهان، آفتاب را بر رفتار انسان بتابانند.
تو الگوى جان‏فشانى در راه تبليغ باش و ما، مشق‏ هاى همانند، آن گونه كه مناره ‏ها، انفجار دمادم خود را و اشهدهاى بى‏ ريا را بر سردارالاِماره بريزند.

اشارات :: آذر 1386، شماره 103
محمد على كعبى

نوشتن دیدگاه