تمام تواريخ مسلّم اتّفاق نظر دارند بر اينكه: اولي در جنگ اُحُد أبداً زخمى و جراحتى نديد، و او با دومي به كوه پناهنده شده، دست از جنگ شستند و محمّد را مقتول پنداشتند، و سومي به طورى فرار كرد كه تا سه روز ناپديد بود و پس از سه روز وارد مدينه شد. و أميرالمؤمنين علىّ بن أبى‏طالب و حضرت حمزه سيّدالشّهداءعليهما السلام و ابودُجانه و سهل‏بن‏حُنَيْف أنصارى بودند كه قيام و إقدام به از بين بردن و متفرّق نمودن لشگر كردند. آنان بودند كه از شروع نبرد تا آخرين لحظه با پيامبر بوده و در مقابل آن حضرت جان خود را بر روى كف داشته و از جان اسلام و حيات رسول خدا دفاع مى‏نمودند.
واقدى در «مغازى»، و طبرى و ابن اثير در تواريخ خود نقل كرده‏اند كه: چون علمدار سپاه قريش كه از بنى عبدالدّار بود و نامش طَلْحَة بْن أبى طَلْحَة بود در برابر سپاه اسلام ايستاد و مبارز خواست و گفت: اى أصحاب محمّد شما مى‏پنداريد كه خداوند ما را با شمشيرهايتان فوراً به آتش دوزخ مى‏فرستد و شما را با شمشيرهاى ما بزودى به سوى بهشت روانه مى‏كند؟ آيا در ميان شما يك نفر هست كه خدا او را بزودى با شمشير من به بهشت روانه سازد و يا مرا با شمشير وى فوراً به دوزخ بفرستد؟!
حضرت أسدالله الغالب شير بيشه توحيد و شجاعت أميرالمؤمنين ـ عليه أفضل صلوات المصلّين ـ به سوى او رفت و مى‏گفت: آرى سوگند به خدا دست از تو بر نمى‏دارم تا با شمشيرم با شتاب به سوى دوزخت بفرستم و يا تو مرا بزودى به سوى بهشتم بفرستى! أميرالمؤمنين با شمشير پايش را قطع كرد، مكشوف العورة بر روى زمين افتاد، و صداى تكبير رسول خدا صلى الله عليه وآله برخاست. [14]
و آنگاه جماعتى از بنى‏عبدالدّار يكى پس از ديگرى عَلَم مشركين را برگرفتند و أميرالمؤمنين‏عليه السلام همه را كشت و به دوزخ فرستاد و عَلَم آنها برروى زمين افتاد و كسى ديگر نبود تا عَلَم را بردارد.
از عبدالله بن عبّاس روايت كرده اند که گفت: اميرالمؤمنين على‏بن‏ابيطالب‏ عليه السلام چهار چيز دارد كه براى أحدى از امّت پيغمبر نيست: او أوّلين مردى است از عرب و عجم كه با رسول خدا صلى الله عليه وآله نماز گزارده است، و اوست صاحب لواى او در هر جنگ [22] ، و اوست كسى كه در روز غزوه اُحد ثابت ماند و همه مردم فرار كردند  و اوست كسى كه پيامبرصلى الله عليه وآله را در داخل قبر نهاد. بقيه در ادامه مطلب
در حديث عِمْران بْنُ حَصين آمده است كه: چون در روز احد مردم از کناررسول خدا صلى الله عليه وآله فرار كردند على‏عليه السلام با شمشير حمايل كرده آمد و در برابر رسول خدا ايستاد. رسول خداصلى الله عليه وآله سرش را به سوى او بالا كرده و گفت: مَا بَالُكَ لَمْ‏تَفِرّ مَعَ النّاسِ؟! «انديشه‏ات چه بوده است كه با مردم فرار نكردى؟» على‏عليه السلام گفت: يَارَسُولَ اللهِ؟ اَرْجِعُ كَافِراً بَعْدَ إسْلاَمِى [29] ؟! «من پس از اسلام خودم آيا به كفر بازگشت كنم؟!» و رسول خدا اشاره فرمود به او قومى را از كفّار كه از كوه پائين مى‏آمدند، على‏عليه السلام بر ايشان حمله كرد و آنان را فرارى داد. سپس رسول خدا به او قومى ديگر را نشان داد، على‏عليه السلام آنها را هم فرارى داد و پس از آن قومى دگر را نشان داد، على به آنها هم حمله كرد و آنان را به هزيمت داد . جبرائيل به سوى پيامبر آمد و گفت: يارَسُولَ‏ اللهِ! لَقَدْ عَجِبَتِ الْمَلائِكَةُ وَعَجِبْنَا مَعَها مِنْ حُسْنِ مُواسَاةِ عَلِىّ لَكَ بِنَفْسِهِ! «اى رسول خدا، فرشتگان به شگفت آمدند و ما هم با آنها به شگفت آمديم از حُسْنِ مواساتى كه على با نفس خود درباره تو كرد.»
رسول خدا فرمود: وَ مَا يَمْنَعُهُ مِنْ هَذَا وَ هُوَ مِنّى وَ أنَا مِنْهُ «چه چيز از اين مقام و درجه على جلوگير مى‏شود در حالى كه او از من است و من از او هستم؟!» جبرائيل گفت: يَا رَسُولَ اللهِ وَ أنَا مِنْكُمَا. «من هم از شما دونفر هستم؟!»
____________________________________________
[14] مغازى» واقدى، طبع أعلمى بيروت، ج 1، ص 225؛ و «تاريخ طبرى» طبع دارالمعارف مصر ج 2، ص 509؛ و «الكامل فى التّاريخ» طبع دار صادر ـ دار بيروت، ج‏2، ص.152
[22] ابن كثير دمشقى در «البداية و النّهاية» ج‏4، ص 20 گويد: از ابن اسحق روايت است كه در روز احد ابتداءً لواء به دست على بن ابيطالب‏عليه السلام بود، امّا چون رسول خداصلى الله عليه وآله ديد لِواء مشركين با بنى‏عبدالدار است فرمود: نحن أحقّ بالوفاء منهم، «ما در وفا نمودن سزاوارتر از مشركين مى‏باشيم». فلهذا لواء را از على بن ابيطالب‏عليه السلام گرفت و به مصعب بن عمير كه از بنى‏عبدالدار بود سپرد و چون مصعب كشته شد، باز رسول خداصلى الله عليه وآله لواء را به علىّ بن ابيطالب‏عليه السلام سپردند. و داستان لوادارى اميرالمؤمنين‏عليه السلام را در روز احد، ابن هشام در «سيره» ج‏3،ص 592 ذكر نموده است.
[29] اين مطلب را نيز در «روضة الصّفا» آورده است
نوشته شده توسط رحيم ابراهيمي

نوشتن دیدگاه