مَن كَانَ يُرِيدُ الْحَيَوةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا نُوَفِّ إِلَيْهِمْ أَعْمَـلَهُمْ فِيهَا وَهُمْ فِيهَا لاَ يُبْخَسُونَ أُولَـئِكَ الَّذِينَ لَيْسَ لَهُمْ فِي الْأَخِرَةِ إِلاَّ النَّارُ[1] ؛ كسانى كه زندگى دنيا و زينت آن را بخواهند ، ( نتيجه ) اعمالشان را در همين دنيا به طور كامل به آنها مى‏دهيم ؛ و از آنها چيزى كم و كاست نخواهد شد . ( ولى ) آنها در آخرت ، جز آتش ، ( سهمى ) نخواهند داشت .
پيامبر اكرم  صلى‏الله‏عليه‏و‏آله‏وسلم مى‏فرمايند : الدُّنيا حُلُمٌ وَأَهْلُها عَلَيْها مُجازُونَ مُعاقَبونَ[2] ؛ دنيا رؤيايى بيش نيست و اهل دنيا ، به خاطر آن مجازات مى‏شوند وكيفر مى‏بينند .
امام حسن مجتبى عليه‏السلام اين بيت شعر را زياد زمزمه مى‏كردند :
يا أَهْلَ لَذّاتِ دُنيا لا بَقاءَ لَها
إِنَّ اغْتِراراً بِظِلٍّ زائلٍ حَمِقُ[3]
اى دنيا پرستان ، براى لذّت‏هاى دنيا بقايى نيست و مغرور شدن به سايه‏اى كه رفتنى است ، ابلهى است .
علاقه ، به دنيا است كه بيشتر بيمارى‏هاى دل از آن متولد مى‏شود و منشأ صفات خبيثه مى‏گردد ( مانند ريا و حقد و دشمنى و حسد و تكبر و فخر فروشى و حب و مدح و بد گمانى و آزمندى و جز اينها ) . بسيارى از معصيت‏هاى آدمى ريشه جسمانى دارند و به خاطر لذت‏هاى جسمى ـ كه غالباً زودگذر هستند ـ دست به خلاف‏ها و جرايم متفاوتى مى‏زند . بعضى از گناهان آدمى به خاطر به دست آوردن سودمالىِ بيشتر است ؛ در حالى كه اگر نيك بينديشد مى‏بيند كه نيازهاى مادى آدمى بسيار محدود هستند و با درآمدى مختصر قابل تأمين هستند . نبايد فراموش كرد پرداختن به دنيا و فراموش كردن آخرت از وسوسه‏ها و گام‏هاى پيشروى شيطان هستند و آدمى اگر در كار خود تأمل كند به خوبى درمى‏يابد كه او براى اهدافى بس بزرگ‏تر خلق شده است نه براى كار كردن و فقط زنده ماندن . اگر چنين است پس تفاوت آدمى با حيوان چيست ؟ مگر نه اين كه حيوان هم فقط به زنده ماندن مى‏انديشد ؟ دنيا اين عجوزه هزار داماد هرگز به كسى وفا نكرد و كلاً دنيا طلبان به سراب ، دل خوش كرده‏اند نه حقيقتِ ناب .
زكجا آمده‏ام آمدنم بهر چه بود
به كجا مى‏روم آخر ننمايى وطنم ؟
مرغ باغ ملكوتم نيم از عالم خاك
چند روزى قفسى ساخته‏اند از بدنم
( مولوى )      
كسى كه تمام نيروى خود را صرف زندگى دنيا كرده و عالم آخرت را فراموش يا اساساً انكار كند نه تنها از نعمت‏هاى بهشتى محروم مى‏شود ، بلكه براى هميشه گرفتار عذاب‏هاى دوزخى خواهد شد و زيان مضاعفى خواهد كرد . أُولَـئِكَ الَّذِينَ خَسِرُواْ أَنْفُسَهُمْ وَضَلَّ عَنْهُم مَّا كَانُواْ يَفْتَرُونَ[4] ؛ آنان كسانى هستند كه سرمايه وجود خود را از دست داده‏اند و تمام معبودهاى دروغين از نظرشان گم شدند .
راز آن اين است كه شخص دنياپرست ، استعدادهاى خدادادى را ضايع كرده و حق پروردگار را رعايت نكرده و نعمت‏هاى او را در راهى كه مورد رضايت او نبوده ، صرف كرده است . چنين كسى است كه هنگام ديدن نتايج دنيا پرستى ، خود آرزو مى‏كند كه اى كاش خاك مى‏بودم و به چنين سرنوشت شومى مبتلا نمى‏شدم . يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكافِرُ يَـلَيْتَنِي كُنتُ تُرَابَاً[5] ؛ اين عذاب روزى خواهد بود كه انسان آنچه را از قبل با دست‏هاى خود فرستاده ، مى‏بيند و كافر مى‏گويد : اى كاش خاك بودم ( و گرفتار عذاب نمى‏شدم ) .
----------------------------------------------------
[1] .  هود : 15 ، 16 .
[2] .  المحجة البيضاء : ج6 ، ص10 .
[3] .  بحار الانوار : ج73 ، ص122 .
[4] .  هود : 21 .
[5] .  نبأ : 40 .

نوشتن دیدگاه