129   «وَللّه‏ِِ ما فِى السَّمواتِ وَما فِى الْأَرْضِ يَغْفِرُ لِمَنْ يَشاءُ وَيُعَذِّبُ مَنْ يَشاءُ وَاللّه‏ُ غَفُورٌ رَحِيمٌ»
ترجمه:
129. و اختصاص دارد به خداوند هر چه در آسمان‏ها و هر چه در زمين است، مى‏آمرزد هر كه را بخواهد و عذاب مى‏كند هر كه را كه مشيّت او تعلق بگيرد و خداوند آمرزنده و رحم كننده است.
اين آيه شريفه مربوط به آيه سابقه است كه اختيارات تامّه در حق عباد و بندگان و ساير مخلوقات با خداوند است و كسى را نمى‏رسد كه در كارهاى او چون و چرا كند، هر كه قابليت مغفرت داشته باشد مى‏آمرزد و هر كه لياقت ندارد و مستحق عذاب است عذاب مى‏كند و خداوند غفور و رحيم است.
تفسير:
[ لامِ ] «وَللّه‏ِِ» «لامِ» اختصاص است، مالك و خالق و مولا و سيّد و صاحب اختيار اوست و بس.
«ما فِى السَّمواتِ» ، تعبير به «ما» براى اين است كه شامل ذوى العقول از ملائكه و غير ذوى العقول از كرات جويّه و ساير آنچه در آسمان‏ها خلق فرموده كه غير علام الغيوب كسى به آن‏ها احاطه ندارد. «وَ ما فِى الْأَرْضِ» ، از ذوى العقول : جن و انس ، و غير آن‏ها از حيوانات و نباتات و جمادات و مواد اصليه و عناصر و جواهر و اعراض.
[ملاك قابليت مغفرت و عدم مغفرت]
«يَغْفِرُ لِمَنْ يَشاءُ» به ضرورت مذهب طبق آيات و اخبار متواتره به تواتر اجمالى اثبات شده كه مؤن اگر با ايمان از دنيا رفت و معاصىِ او باعث زوال ايمان نشد مورد مغفرت الهى واقع مى‏شود از راه فضل و كرم، نه از روى استحقاق، ولو هر چه گناه داشته باشد.
«وَ يُعَذِّبُ مَنْ يَشاءُ» و نيز به ضرورت مذهب آنكه غير مؤن اگر مقصر است در تحصيل ايمان مورد عذاب است و قابل مغفرت نيست. بلى، قاصرين از كفار و مخالفين نه لياقت مغفرت دارند نه استحقاق عذاب، چنانچه مكرر تذكر داده‏ايم در سابق.
«وَ اللّه‏ُ غَفُورٌ» «غفور» صفت مشبّهه دلالت بر دوام و ثبوت دارد، چنانچه «رَحِيم» هم دلالت بر اين معنى دارد، و اين جمله كمال دلالت دارد بر اميدوارى بندگان و عدم يأس به واسطه كثرت معاصى. اللهم اغفر لنا وارحمنا بمحمد وآله  صلى‏الله‏عليه‏و‏آله.

نوشتن دیدگاه