سياست خردمندانه امام حسن‏عليه السلام و جايگاه والاى او در ميان امّت،معاويه را واداشت تا در قدرت خويش نسبت به مخالفت با آن‏حضرت‏وناشايستگى‏اش در تكيه زدن بر مسند خلافت به ترديد افتد، زيرا اوگامى مخالف با مصالح خدا يا امّت بر نمى‏داشت مگر آنكه امام حسن‏ودرپى او امّت اسلامى بر وى اعتراض مى‏كردند. از اين رو كوششهاى‏معاويه با شكست مواجه شده و آرزوهايش به تباهى گراييده بود. بنابراين در پى يافتن چاره‏اى بر آمد كه او را تا اندازه بسيارى موفّق گرداند. اين‏چاره، ريختن خون امام حسن از طريق زهرى بود كه براى همسر امام‏فرستاده بود.
پيش از اين گفتيم كه در منطق معاويه، ارتكاب هر جنايتى توجيه‏شده به شمار مى‏آمد. بنابر تعبير سخيف وى، خداوند سپاهيانى در عسل‏داشت. هرگاه كه او از كسى ناخشنود مى‏شد مقدارى از عسل را به زهرمى‏آميخت و وى را بدين حيله از ميان بر مى‏داشت.
معاويه اين حيله را چند بار عليه امام حسن‏عليه السلام نيز آزمايش كرد، امّااين‏زهر در آن‏حضرت كارگر نيفتاد و كوشش معاويه با شكست مواجه شد. از اين رو معاويه به پادشاه روم نامه‏اى نوشت و از وى درخواست كرد كه‏زهرى كشنده برايش ارسال دارد. پادشاه روم در پاسخ معاويه گفت : درآيين ما روا نيست در كشتن كسى كه با ما سر ستيز ندارد، همكارى كنيم. معاويه در پاسخ به او پيغام داد. اين مرد (امام حسن) فرزند كسى است كه‏در ديار تهامه خروج كرد(1) و خواستار سرزمين پدرت شد. من مى‏خواهم‏او را با زهر از ميان بردارم تا مردم و كشور را از شرّ او آسوده سازم.
پادشاه روم آن زهر كشنده را براى معاويه فرستاد و معاويه نيز آن رابه وسيله جعده، همسر خيانتكار امام حسن‏عليه السلام، كه به خاندانى بد كارانتساب داشت،(2) به آن‏حضرت نوشانيد.
چهل يا شصت روز از نوشيدن زهر گذشت وقتى آن‏حضرت تمام‏بوصاياى خود را به برادرش امام حسين باز گفت و دانست كه مرگش‏فرارسيده است، با خداوند به راز و نياز پرداخت و گفت :
"بار خدايا من خود را در بارگاه تو مى‏پندارم. اين گرانترين حالت بر من‏است كه تا كنون بمانند آن دچار نيامده‏ام. خداوندا مرگم را با من مأنوس گردان‏و تنهايى‏ام را در آرامگاهم با من انس ده. شربت‏او (معاويه) در من اثرگذاشت به خدا سوگند او به وعده‏اى كه داده بود وفا نكرد و آنچه را كه گفته بود،راست نبود".
آنگاه تا هنگام پيوستن به "رفيق اعلى‏" آياتى از قرآن مجيد را زمزمه‏كرد.
--------------------------------------------------------
1) مقصود معاويه، پيامبر اسلام بوده است.
2) پدر جعده در قتل اميرمؤمنان و برادرش در قتل امام حسين مشاركت داشتند.
---------------------------------------------
نويسنده : آية الله سيد محمد تقى مدرسى
مترجم : محمد صادق شريعت

نوشتن دیدگاه