119 -  لَبهائى كه پيامبر   صلي  الله  عليه  وآله وسلم بوسيد
اخطب خوارزمى آورده است كه روزى معاويه به يزيد گفت: آيا لذّتى در دنيا سراغ دارى كه بدان دست نيافته باشى؟
يزيد گفت: آرى، اُمِّ اَبيها، هِند دختر سهيل بن عمرو را مى‏خواستم، پس من و عبداللَّه بن عامر بن كريز، هردو به وى پيشنهاد همسرى داديم، ولى مرا ترك كرد و به همسرى او درآمد.
معاويه عبداللَّه بن عامر را، كه در آن موقع از طرفِ وى عامل بصره ‏بود، احضار كرد و چون حاضر شد، به او گفت: به خاطر ولى‏عهد مسلمين، يزيد از اُمّ ابيها دست بردار.
عبداللَّه بن عامر نخست خواسته معاويه را رد نمود، ولى براثر تهديدِ معاويه او را به عزل از حكومت بصره حاضر به كناره ‏گيرى از اُمّ اَبيها شد وبه معاويه طلاقِ او را اعلام كرد و چون به بصره برگشت و با آن زن روبرو شد، گفت: از من خود را بپوشان.
اُمّ اَبيها گفت: آن لعين كارى را كه مى‏خواست كرد، يعنى تو را وادار به طلاقِ من نمود.
آنگاه معاويه با مُنقَضى شدنِ مدّتِ عدّه، ابوهريره را مأمور رفتن به‏ نزد او كرد تا وى را به عقد يزيد درآورد. و دستور داد يك ميليون (درهم يا دينار) مهريه او قرار دهد.
و چون ابوهريره قبل از رفتن به بصره  به امام حسين برخورد كرد و موضوعِ رفتن به بصره را به حضرتش خبر داد، فرمود: مرا هم مطرح كُن.
پس ابوهريره به بصره رفت و به اُمّ ابيها گفت: اميرالمؤمنين (معاويه) ! تو را براى همسرىِ ولى‏عهدِ مسلمين يزيد به يك ميليون مهريه ‏خواستگارى و پيشنهاد داده است، و با برخوردى هم كه با حسين بن على‏داشتم، او هم گفت وى را مطرح كنم، حالا ديگر اختيار با تو است.
ام ابيها گفت: اِى ابوهريره! تو چه نظر مى‏دهى؟
ابوهريره گفت: اختيار به دست تو است.
ام ابيها گفت: لَبانى كه رسول خدا صلي  الله  عليه  وآله وسلم  آن را بوسيده نزد من محبوبتر است.
پس ابوهريره او را به عقد امام حسين درآورد و بعداً به معاويه‏ گذارش داد كه امّ‏ابيها به همسرى حسين بن على درآمده.
معاويه گفت: اِى الاغ! تو را براى اقدام اين چنانى (يا براى گزارش‏اين چنانى) نفرستادم!
امّا عبداللَّه بن عامر بعد از اين ماجرا به حجّ رفت و در بين راه به ‏مدينه خدمت امام حسين رسيد و عرض كرد: يابن رسول اللَّه! به من اجازه ‏مى‏دهيد با اُم ّ‏ابيها صحبت كنم؟
امام حسين فرمود: هرگاه مايل باشى مانعى ندارد، پس با خود امام به‏خانه آن حضرت رفت و با اجازه از اُمّ‏ابيها، بر او وارد گرديد و از وديعه وسپرده‏اى كه در بصره نزد او بود سراغ گرفت.
اُم‏ابيها به كنيزش دستور داد آن بسته مخصوص را بياور و چون آوردو آن را باز كرد، معلوم شد جعبه يا بسته مانندى است مملوّ از لؤلؤ وجواهر قيمتى كه مى‏درخشد و اُم‏ابيها بدون آن كه آن را باز نموده باشد،حفظ كرده و تسليم شوهرِ قبليش نمود.
پس عبداللَّه بن عامر به گريه افتاد.
امام حسين فرمود: از چه رو گريه مى‏كنى؟
گفت: يابن رسول اللَّه! آيا شما مرا ملامت و سرزنش مى‏كنيد كه برمثلِ اُم ‏ابيها با حالت تقوا و كمال و وفائى كه از خود نشان داده گريه ‏مى‏كنم؟!
امام حسين فرمود: اِى ابن‏عامر! من خوب مُحَلِّلى بودم براى شما دونفر زن و شوهر، هم‏اكنون من او را مطلَّقه ساختم، پس تو حَجَّت را به‏جاى آور و چون برگشتى (از نو) با وى ازدواج كُن...(166)
اكنون جاى بسى دقّت و تأمُّل است كه معاويه ملعون از موضع ‏قدرت دست‏اندركارىِ خلافت، مردى را وادار به طلاق زنش مى‏كند تاسگ‏ زاده‏اش يزيد از آن زن بهره‏ بردارى كند.
امّا امام حسين (كه شايد هم هدف ا صلي  حضرتش از پيشنهاد ازدواج با اُمّ ‏ابيها، نجاتِ او از چنگِ يزيد و برگردانيدنِ او به خانه شوهرش‏بود) نسبت به عبداللَّه بن عامر، كه پسردائىِ عثمان و عامل بصره - نخست‏از طرف عثمان و بعداً از طرف معاويه - بود و بالاخره رابطه حسنه‏اى باامام حسين نداشت، اين چنين برخوردِ انسانى و امام منشانه و آموزنده ازخود نشان داد كه بايد براى شيعيان درس باشد و براى دشمنان و مخالفان‏مايه عبرت و حجّت، تا بدانند تن به خلافتِ معاويه و يزيد دادن درست‏ بوده يا به امامان شيعه، ازجمله حَسنَين  عليهما السلام.

-----------------------------------------

166)  مقتل خوارزمى، ص151-150، با نقل روايت ديگرى با كمى اختلاف و بعنوان‏امام‏ حسن عليه  السلام .

نوشتن دیدگاه