126 -  مرعوب شدنِ كنيز كجا، و مرگ كودك كجا!
علامه مجلسى به نقل از »كتاب الروضه« نويسد: سفيان ثورى ‏شرفياب محضر امام صادق عليه  السلام  گرديد، پس حضرتش را با چهره متغيّر و برافروخته ديد و چون از علّت آن سؤال كرد، فرمود: افراد خانه را از رفتن‏به بام نهى كرده بودم، پس در حالى كه يكى از كنيزانِ پرستار بچّه با همراه ‏داشتنِ بچه از نردبان بالا مى‏رفت من وارد شدم و از ديدنِ من مرعوب ومتحيّر شد و بچّه از دستِ او برزمين افتاد و در حال جان داد.
اكنون من از مُردنِ بچه متغيّر نشدم، ولى به خاطر آن كه از ناحيه من‏ اين كنيز مرعوب و وحشت‏ زده شد ناراحت و متغيّر شدم.
سفيان گويد: در همين موقع امام  دو مرتبه به كنيز فرمود: باكى بر تونيست و تو در راهِ خدا آزاد هستى.(174)
راستى جانِ ما به فداى خاكِ قبرِ اين امام بزرگوار! با اين گونه ‏برخوردِ ما فوقِ طاقتِ بَشَرىِ او در برابر كنيزِ سهل‏انگارى كه مايه از دست‏ رفتنِ پاره تنِ امام شد، در حالى كه افراد مدّعىِ بودنِ شيعه امام صادق نه ‏در زمينه مرگ كودك، كه در زمينه مثلاً شكستنِ يك ظرف چينىِ كم‏ قيمت ‏يا فرو ريختن و از بين رفتنِ چند دانه تخم مرغ چه بسا كار را به كتك  و دست‏ كم به فحّاشى و تهديد و تخويف مى‏رسانند، آن هم نه با كنيز زر خريد و مملوك، بلكه در مقابل كُلفَت و زنِ آزاد و خدمتگذار و شاگرد.

------------------------------------

174)  بحارالانوار، ج47، ص24.

نوشتن دیدگاه