129 -  مرگى كه بيست سال به تأخير افتاد
علامه كَشّى رجال‏ شناس از شعيب عرقوفى (يكى از اصحاب امام‏موسى بن جعفر عليه  السلام) نقل نموده كه گفت: روزى در مكّه معظّمه به هنگام‏ تشرُّف خدمت امام، ابتداءاً بدون اين كه سؤالى كرده باشم فرمود: اى‏شعيب! فردا مردى از اهل مغرب با تو ديدار مى‏كند و درباره من از توپرس و جو مى‏نمايد، پس به او بگو: واللَّه او همان امامى باشد كه ابوعبداللَّه(امام صادق عليه  السلام) به ما خبر داد و معرفى فرمود.
پس اگر از حلال و حرام پرسش نمود از قول من به وى پاسخ ده.
عرض كردم: فدايت شوم! نشانه او چه باشد؟
فرمود: مردى است بلند قامت به نام يعقوب، و چون به سراغ تو آيد باكى بر تو نيست كه از هرچه سؤال كرد به او پاسخ دهى، چه او يگانه‏دار و دسته خود باشد، و چنانچه دوست داشت به نزد من آيد، او را به اين‏جا آور.
شعيب گويد: واللَّه من در حال طواف بودم كه مردى بلند قامت و فربه ‏تر از ديگر مردان به سراغ من آمد و گفت: مى‏خواهم از تو درباره ‏صاحبت (يعنى امامِ مورد عقيده‏ات) سؤال كنم.
گفتم: از كدام صاحِبَم.
گفت: از فلان فرزند فلان.
گفتم: نامِ تو چيست؟
گفت: يعقوب.
گفتم: از كجائى؟
گفت: از اهل مغرب.
گفتم: مرا از كجا شناختى؟
گفت: كسى در عالَمِ خواب به نزد من آمد و به من گفت: شعيب راديدار كن و از هرچه بدان نيازمندى پرسش كن. پس من از تو جويا شدم و مرا به تو رهنمون كردند.
به او گفتم: همين جا بنشين تا من از طواف فارغ شوم و به نزد تو آيَم ‏ان ‏شاء اللَّه، و چون از طواف فارغ گرديدم به نزد او رفتم و به گفتگو و پُرس ‏و سؤال پرداختيم، پس وى را مردى عاقل و فاضل يافتم.
سپس از من خواست كه او را به حضور امام موسى بن جعفر عليه  السلام ببرم، من هم دستش را گرفتم و با استجازه از امام به خدمتش وارد شديم وهمين كه امام او را ديد، فرمود: اى يعقوب! ديروز وارد شدى و در فلان ‏محل شرّى ميان تو و برادرت به وقوع پيوست كه به دشنام ‏دادن به يك‏ ديگر انجاميد، در حالى كه اين روش، نه روشِ دينِ من است، نه روشِ ‏دينِ پدرانم، و ما هيچ ‏كس را به چنين رفتارى امر نمى‏كنيم، پس تقواى‏خداى يكتا و بدون شريك را پيشه كن، كه بزودى مرگ بين شما (دوبرادر) را جدائى مى‏افكند، همانا كه برادرت در همين سفر، پيش از آن كه‏به اهلش بپيوندد خواهد مرد، و تو هم به خاطر روشى كه از خود نشان‏دادى پشيمان خواهى شد، و اين به خاطر قطعِ رَحِم و فاصله‏ گيرىِ شماها از يك دگر بود كه خداوند عُمرِ هردو را كوتاه كرد.
آن مرد گفت: فدايت شوم! اَجَلِ من در چه زمانى خواهد رسيد؟
فرمود: امّا اَجَلِ تو هم فرارسيد، لكن چون در فلان محل نسبت به‏عمّه خود صله ‏رَحِم نمودى، خداوند بيست ‏سال به عُمرَت افزود و مرگت‏ به تأخير افتاد.
شعيب گفت: در ايّام حجّ آن مرد را ملاقات كردم، پس طبق ‏پيشگوئى امام به من خبرداد برادرش قبل از آن كه به خانواده‏اش بپيوندد در راه فوت شد و همانجا به خاك سپرده گرديد.(178)
------------------------------------------

178)  رجال كشى، ص309؛ معجم رجال‏الحديث، آيت‏اللَّه خوئى، ج9، ص36-35.

نوشتن دیدگاه