145 -  نقش اعتماد به خدا
علامه محدّث نورى آورده است: فضل بن ربيع از پدرش نقل نموده‏كه منصور دوانيقى، ابراهيم بن جبله را مأمور كرد تا جعفر بن محمد (امام‏صادق) عليه السلام را احضار نمايد، پس ابراهيم گفت: هنگامى كه مأموريّت ازجانب منصور را به حضرتش خبر دادم، شنيدم مى‏گويد: أللَّهُمَّ أنتَ ثِقَتي، خداوندا تو ثقه و پناهگاهِ من هستى.
سپس ربيع گفت: چون جعفر بن محمد وارد بر منصور گرديد، لبان‏او به گفتن كلماتى كه من نفهميدم چيست درحال حركت بود، پس منصوررا ديدم آنچنان تغيير حالت داد كه گويا آتش بود، آب برآن ريخته شد و به‏حالت خاموشى درآمد و خشمش فرونشست، تا آن جا كه وقتى جعفر بن‏ محمد بدو نزديك شد، ازجاى خود جستن نمود و دستِ او را گرفت و ازتخت بالا برد و پهلوىِ خود نشانيدش.
آنگاه شروع به سخن كرد و گفت: اى اباعبداللَّه! بر من گران آمد كه‏شما به زحمتِ آمدنِ اين جا افتادى، من به خاطر آن شما را احضار نمودم‏ كه از خاندانت به تو شكايت كنم، آنها با من قطعِ رَحِم كردند و دين مرا مورد طعن قرار دادند و مردم را بر من شورانيدند.
و اگر كسى در خويشاوندى از من نسبت بدانها دورتر بود و عهده ‏دارِ خلافت مى‏شد، با وى چنين نمى‏كردند، بلكه شنوائى و اطاعت از خودنشان مى‏دادند.
امام فرمود: يا اميرالمؤمنين! با اين گله و شكايتى كه مى‏كنى چگونه‏ مى‏خواهى با پيشينيانِ صالحِ خود برابرى نمائى، مگر ايّوب نبود كه موردابتلاء و آزمايش واقع شد، پس صبر و شكيبائى نمود؟ و يوسف نبود كه ‏مورد ظلم واقع شد، پس عفو و بخشش از خود نشان داد؟ و سليمان نبود كه مورد اعطاء مقام سلطنت آنچنانى قرار گرفت و سپاسگزارى نمود؟
منصور گفت: من هم صبر مى‏كنم و مى‏بخشم و شُكر مى‏كنم.
سپس گفت: اى اباعبداللَّه ! حديثى پيرامون صله ارحام از تو شنيدم ، مى‏خواهم آن را براى من بازگو كنى؟
امام چند حديث براى وى ايراد كرد و او هريك را نفى نمود، تا آن كه‏ امام فرمود: پدرم از جدّم نقل كرد كه رسول خدا صلي  الله  عليه  وآله وسلم  فرمود: مردِ خوبى به‏ حال احتضار درآمد و در نزديكى او مردى كه عاقّ - والدين شده بود يا قطعِ رَحِم كرده - بود بسر مى‏برد، پس خداوند به فرشته موت (عزرائيل)فرمود: چه مقدار از عُمرِ مرد عاقّ باقى مانده؟
ملك الموت عرض كرد: سى سال.
خداوند فرمود: اين مدّت را به آن مردِ خوش عمل (كه صله ارحام ‏مى‏كند) محوّل نما - كه مرد عاقّ بميرد و مرد صله رَحِم كننده تا سى سالِ ‏ديگر بماند.
در اين موقع منصور (كه گويا متوجّه شد اين حديث همان حديثى‏است كه قبلاً شنيده بود و خواستارِ نقل مجدّد آن شد) از شنيدنِ آن ‏خوشحال گرديد و دستور داد غاليه و مادّه خوشبوىِ معمول آن روز را بياورند كه از روى احترام و محبّت به محاسن حضرت بمالد.(195)
وبالاخره منصور كه ‏از احضار امام‏صادق جز اذيّت و وارد نمودنِ فشار برآن حضرت هدفى نداشت، اين ‏چنين عوض ‏شد و شرّش برطرف‏ گرديد.
-----------------------------------

195)  مستدرك؛ ج2، ص640، به نقل از مهج‏ الدعوات سيد بن ‏طاووس؛ جامع ‏الاحاديث،ج16، ص270.

نوشتن دیدگاه