فصل هشتم در مناسبتهاى ماه شعبان المعظم سوم شعبان ولادت حضرت امام حسين عليه السلام
بر خيزد كه نور ازلى مى آيد
بر عالم ايجاد ولى مى آيد
مجموعه حسن و عشق مى آيد
يعنى كه حسين ابن على مى آيد
خورشيد حماسه
مردى آمد، نورى، كسى كه خورشيد در چشمايش مى خنديد و ماه از پيشانى اش مى خراميد، گيسوانش سايبان جهان و دستهايش عطوفت اشكار خداوند، راز پنهان حقيقت در سينه اش تاب مى خورد و معناى جاودان بودن از نگاهش مى تراويد.
حسين عليه السلام تجلى جمال خداوند در زمين و ظهور جلال حضرت حق در زمان است، زيستن از پس آمدن حسين عليه السلام معناى راستين خويش را باز يافته است و مردن با ابديت آسمانى پيوند خورده است.
شكل سياه خاك با نام حسين عليه السلام مفهوم روشن افلاك گرفته و نام زمين از موهبت گامهاى او سر بلند شده است.
حسين عليه السلام به خاك، به گل به شقايق معنا داده است، روح سرگردان انسان در باران بى نهايت مهربانى او شست و شو كرده است و حقيقت چون غنچه اى كه از پس نسيم و شبنم سحرگاهى گشاده شود، به جهان چهره گشود است.
حسين عليه السلام سرشت صالح انسان است. طينت پاك خلقت، سر چشمه اى كه تمام رودخانه ها از سر انگشتهايش جارى شده اند و همه درياها از ابشخور پر شكوه چشمهايش جوشيده اند.
عصمت پر صلابت انسان در نام اوست. لبخندهاى او، رحمت بى نهايت خداوند است و اشكهايش آتشى كه در باغ انديشه افروخته است.
رستاخيز ناگهان جهان است و بعثت دوباره انسان. ميعاد انسان و فرشته در شب مهتابى نگاه حسين عليه السلام معنا مى يابد و درخت و باران در مهربانى قدمهاى او زندگى مى كنند.
انسان چگونه مباهات نكند؟ چگونه فرشتگان شرمناك زمين نباشند. ان تجلى جاودانه كه از حضور بى نهايت حضرت حق، بر فرش خاك باريده است، سنگريزه را به تسبيح وا مى دارد. دست كريم خداوند است كه اين نعمت سترگ آسمانى را به زمين هديه مى كند.
لبريز از ترانه و تسبيح است هر سنگريزه كه مى نگرى، و سرشار از سرود سبز نيايش است هر درختى كه مى بينى.
اين حسين عليه السلام است كه مى آيد، خون خدا پدر بندگان خدا و رحمت و سلام بى انتهاى خدا. و مگر از حسين عليه السلام چه مى توان گفت كه در خور حقيقت فياض جان او باشد؟ كلمات انسانى هر چه هست، تاب نيايش با حسين عليه السلام را ندارند.
ستايش او از اين واژه هاى گمشده در ابهام بر نمى آيد، او را خداوند توصيف كرده است. او خون خداوند است.
عبوديت تنها از بركت نام حسين عليه السلام زنده است، سالكان نيازمند نورند و حسين عليه السلام مصباح هدايت است. چراغ روشنى كه خداوند از طريق دشوار عبوديت افروخته است تا عاشقانه در ان نظر كنند و جان خويش را از فروغ او بيفروزند. عاشقان در ان نظر كنند و جان خويش را از فروغ او بيفروزند. عاشقانه غرقه درياى عشقند و حسين عليه السلام كشتى نجات است. ان كه در كشتى نجات نشسته است چه بيم از موجهاى حايل درياى عاشقى دارد؟ و اين است كه: ان الحسين مصباح الهدى و سفينه النجاه
ما با حسين عليه السلام چنين نيايش مى كنيم كه: لسلام عليك يا نور الله فى ظلمات الارض. سلام بر تو اى نور خدا در تاريكيهاى جهان. يعنى حسين عليه السلام ائينه جهان نماى خداوندى است. و جلوه نور الهى. و اين است كه شناختن حسين عليه السلام عين معرفت حق است.
ان كس كه حسين عليه السلام را دوست مى دارد، خداوند را دوست داشته است. و چنين است كه از باب عصمت فرموده اند: اذا اراد الله بعبد خيرا قذف فى قلبه حب الحسين. هر گاه خداوند سعادت بنده اى را اراده كند در جان او آتش  محبت حسين عليه السلام را مى افروزد. يعنى حسين عليه السلام تنها راه رسيدن به محبت محبوب است، كشف معرفت ربوبى در سايبان محبت حسين عليه السلام ممكن ايست.
ان الحسين زين السموات و الارض حسين عليه السلام زينب و زيبايى آسمان و زمين است. فرشتگان خداوند كه سكنان حريم آسمانند از اوج عروج بى نهايت انسان، از معراج روحانى حسين عليه السلام شرمناكند.
حسين عليه السلام چسان مراتب تقرب وحدانى را طى كرده است؟ چگونه اين جسم خاكى در استانه عرش الهى جاى گرفته است؟ و زمينيان سر گردانند كه انسان كيست كه نام بلند او را آسمانيان حتى تاب نمى اورند.
با لحسين اعطيتم الاحسان و بالحسين تسعدون و به تشقون، الا انما الحسين باب من ابواب الجنه و من عانده حرم عليه رائحه الجنه، رسول گرامى خداوند چنين فرموده است كه: از بركت نام حسين است كه مورد احسان قرار گرفته اند.
حسين عليه السلام ميزان سعادت و شقاوت شماست، حسين عليه السلام درى از بهشت است و ان كس كه او را دشمن بدارد، از عطر بهشت محروم مى ماند.
شگفت مردى است حسين عليه السلام، واقعه اى آسمانى كه در دفتر سياه خاك نمى گنجد. مهربان ان چشمهاى پاك فراتر از مرز تنگ نوشتن است. نيايشى بايد تا چشم جان را از دريچه هاى تنگ تمنا به آفتاب روشن نگاهش بسپاريم و خويشتن را عاشقانه از قداست نام دريايى اش غرقه كنيم، خداوند: لافرق بينك و بينهم الا انهم عبادك و اين است كه ما ترا به حسين عليه السلام شناخته ايم.
ميلاد عشق بر عاشقان مبارك باد
چراغ هدايت
نازم به شهر يثرب و اب و هوايش
به به به خاك مشك بيز و جانفزايش
شهرى كه نامش شهره افاق گشته
خاكى كه دلها مى زند پر در هوايش
شهرى كه با آغوش باز و سرفرازى
شد بوسه گاه پاى ختم الانبيايش
در اينچنين شهرى كه خاك پاك انرا
روح الامين بر ديده كرده تو تيايش
آمد بدنيا آنكه تا روز قيامت
قد قامت ما هست باقى از بقايش
آمد بدنيا آنكه حق در عالم زر
خشنود شد از گفتن قالوا بلايش
آمد بدنيا آنكه با مادر سخن گفت
قبل از ولادت از قيام كربلايش
آمد بدنيا آنكه ختم الانبيا گفت
او از من است و من از او جانم فدايش
آمد بدنيا سينه چاك سنگر عشق
خون خدائى كه خدا شد خون بهايش
ادم به جنت مى زند از عشق او دم
سيلاب خون از ديده مى ريزد برايش
سعى صفا و مروه مى گردد فراموش
از لذت جان پرور سعى صفايش
گفته است ختم المرسلين فلك نجاتش
بهر هدايت خوانده مصباح الهدايش
هيهات من الذله اش سر خط عزت
پيغام حق الدوله اش شرط ولايش
در خط تسليم و رضا بود و نبودش
مرضى ذات حق بود جلب رضايش
ارزد به كل ماسورا يك تار مويش
خوانم سواى ما سوا در ماسوايش
گردد قيامت قائم از شور قيامش
بهر شفاعت كردن روز جزايش
از خون او شد مزرع دين ابيارى
باشد به جا خوانى اگر خون خدايش
از نهضت او كاخ ذلت زيرو رو شد
وز همت او يافت قرآن محتوايش
افلاكيان دردى كشان چشم مستش
لاهوتيان جان بر كف جام بلايش
ناسوتيان سوداگر بازار گرمش
عاشوريان روزى خور خوان عطايش
آمد حسينى كز شكوه انقلابش
هستى بود پاينده در زير لوايش
آمد حسينى تا به ناى بينوايآن
برگ و نوا بخشد نواى نينوايش
آمد حسينى تا زند ژوليده از دل
صبح و مساء پر در هواى كربلايش
سرود ميلاد حضرت ابا عبدالله الحسين عليه السلام
ميلاد مسعود حسين
شاهنشه خوبان رسيد
از بارگاه كبريا
آمد ندا جان رسيد
جنت بخود زيور گرفت
طوبى ثمر از سر گرفت
خوش جلوه ديگر گرفت
ان مفخر ايمان رسيد
ميلاد مسعود حسين
شاهنشه خوبان رسيد
حوران به جنت نغمه خوان
در صف ستاده كف زنان
هر يك سرودى اين بيان
آن معدن احسان رسيد
بسته ملائك صف به صف
آماده پرچم به كف
جمله به شادى و شعف
چون والى امكان رسيد
ميلاد مسعود حسين
شاهنشه خوبان رسيد
بهر نظاره قدسيان
زينت گرفته آسمان
آمد ندا بر خاكيان
آن رحمت رحمان رسيد
از مرا رب العالمين
جبرئيل آمد بر زمين
در نزد ختم المرسلين
خوش تهنيت گويان رسيد
ميلاد مسعود حسين
شاهنشه خوبان رسيد
ان ميوه باغ رسول
پور على، جان بتول
بر دامن مادر نزول
در سوم شعبان رسيد
آمد نگار نازنين
شمس هدى ماء معين
شادى مقدم قرين
ان دلبر جآنان رسيد
-------------------
محمد عسكرى

نوشتن دیدگاه