نواب : آقايانى كه افتخار دارند امشب در تحت لواى لا اله الا اللّه‏ محمد رسول اللّه‏ اقرار به خلافت و امامت على عليه السلام و يازده نفر امامان از فرزندان آن حضرت بنمايند:
1. حقير مخلص شما عبدالقيوم؛ 2. سيد احمد على ‏شاه؛ 3. غلام امامين (از تجار محترم). 4. غلام حيدرخان (از اعيان سرحدى)؛ 5. عبدالاحد خان (از تجار محترم پنجاب)؛ 6. عبدالصمدخان (از رجال و ملاكين معروف).
(آقايان رو به داعى آمدند، داعى هم از جا برخاسته، تمام اهل مجلس هم برخاستند [و] هر يك را در آغوش محبت گرفته، بوسيدم. بعد تمام اهل مجلس با آنها معانقه نمودند. چون ديدم برادران اهل‏ تسنن خيلى گرفته شدند، براى دل‏جويى آنها گفتم: شب عيد است؛ مطابق دستورات اسلامى، مسلمين بايستى با يك‏ديگر مصافحه و معانقه نمايند كه موجب ثواب فراوان است، فلذا خوب است همگى با هم مصافحه و معانقه نماييم. اول دست به گردن جناب حافظ و شيخ عبدالسلام و بعد با سايرين معانقه نموده و پيشانى همگى را بوسيده، آن‏گاه شربت و شيرينى مفصلى به مجلس آوردند و با صحبت‏ هاى شيرين مجلس را مسرتى تازه داديم و كدورت‏ هاى ظاهرى را كه در وجنات آنها بود، برطرف نموديم).
حافظ : صاحب! ما از ديدار شما در اين شب‏ ها بهره كافى برديم كه تا آخر عمر لذايذ آن فراموش شدنى نيست. مخصوصا بر شخص بنده منت بزرگى داريد، جد بزرگ‏وارتان به شما عوض بدهد؛ زيرا كشف حقايق بسيارى نموديد. چنان‏ چه شب‏ هاى قبل هم عرض شد كه حقير را بيدار نموديد، قطعا من آن آدم شب اول نيستم، يعنى هر انسان عاقل منصفى كه دلايل خالى از شائبه شما را بشنود، قطعا بيدار و هشيار مى‏ شود؛ مانند اين بنده حقير كه اميدوارم به طريقه ولايت عترت و اهل‏ بيت رسالت عليهم ‏السلام از اين عالم بروم و در مقابل رسول‏ اللّه‏ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله سفيدروى باشم.
خيلى مايل بودم كه مدت بيشترى با شما مأنوس باشم، ولى چون وقت ما تنگ گرديده و كارهاى شخصى بسيار داريم، ما به خيال دو روزه آمديم، تصادفا خيلى طولانى شده، امشب را با اجازه آقايان ليله ‏الوداع قرار مى‏ دهيم كه فردا شب با ريل (راه ‏آهن) حركت نماييم و از شما دعوت مى‏ كنيم كه به محل ما تشريف ‏فرما شويد تا از محضرتان بهره ‏هاى خصوصى برداريم.
داعى : آقايان تصديق فرماييد از شب اول كه به زيارتتان نايل آمدم الى‏ الحال با وداد و صميميت بدون عناد و تعصب، سرگرم مهر و محبت بودم و به آقايان انس و علاقه مخصوصى پيدا نمودم. هيچ‏ گاه از طرف داعى مانعى براى حركت آقايان نبوده، ولى الحال كه مى‏ شنوم آقايان خيال حركت داريد تأثر عجيبى در خود مشاهده مى‏ نمايم.
يكى از عرفاى شامخين گويد: «من با انس و وصال (برخلاف عموم) مخالفم، براى آن كه در عقب وصال فراق مى ‏آيد» و در ديوان منسوب به مولانا اميرالمؤمنين على عليه السلام است كه فرمود:
يقولون ان الموت صعب على الفتى

الحق در اين ده شب از ديدار آقايان عموما و شخص جناب ‏عالى خصوصا توشه بسيار برداشتم كه هرگز فراموش نخواهم نمود. ولو در اين ده شب به مناسب الكلام يجرالكلام، رشته سخن بسيار طولانى شد و هر شبى بدون اراده زياده از شش ـ هفت ساعت و بيشتر وقت آقايان جلساى محترم را گرفتم، ولى چون سراسر مجلس ما ذكر آيات شريفه قرآنيه و نقل احاديث رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله بوده و از عناد و لجاج جاهلانه و لهو و لعب بركنار بوديم، خود عبادتى از عبادات را انجام داديم.
ولى نظر به آن كه انسان مركز سهو و نسيان و اشتباه است، چنان‏ چه در طى كلمات از طرف داعى سهوا (نه عمدا) اسائه ادب يا اطاله كلام روى داده كه يا به نظر آقايان محترم بد آمده، عفو و اغماض فرمايند و در مظان استجابت دعوات، داعى ناچيز محتاج را از دعاى خير فراموش نفرمايند.
حافظ : از حسن بيان و ابراز الطافتان كمال امتنان حاصل است و احدى از ما از شما رنجشى ندارد كه پوزش مى‏ طلبيد؛ چه آن كه حسن اخلاق و ادب جناب ‏عالى به قدرى زياد است كه ما را مفتون و مجذوب خود نموده و از طول كلمات هم ابدا افسردگى نداريم، بلكه طلاقت لسان و حسن بيان شما به اندازه ‏اى قوى است كه گمان نمى‏ كنم هر قدر طولانى شود ملال ‏آور باشد.
داعى : با تشكر از مراحم آقايان در خاتمه عرايضم مى‏ خواهم مطلبى به عرض برسانم كه چون فردا روز عيد بزرگ مولود مسعود منجى امت ريحانه رسول ‏اللّه‏ صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله مى ‏باشد و از طرف آقايان محترم قزلباش و برادران شيعى شما مجلس جشن باشكوهى در امام ‏باره (حسينيه) رسالدار برقرار است، و آقايان محترم از شخص جناب‏ عالى و آقايان حاضر به توسط شما از جميع برادران اهل‏ تسنن صميمانه دعوت مى‏ نماييم نظر به علاقه مخصوصى كه به رسول اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله داريد، براى خرسندى روح پرفتوح آن حضرت، فردا صبح با اجتماع مهمى از برادران اهل ‏سنت و جماعت به آن مجلس جشن تشريف‏ فرما شويد كه از شركت خودتان در آن مجلس جشن شيعيان علاوه بر اين كه عموم ما را ممنون و متشكر خواهيد نمود، با نظر داعى موافقت خواهيد فرمود كه با شركت دو فرقه برادران ايمانى و اسلامى در اين جشن عمومى چنان اتحاديه اسلامى تشكيل دهيم كه اعادى اسلام را (كه خواهان تفرقه و جدايى مسلمانند) در حيرت و عبرت بگذاريم.
قد فرغت من الكتابة فى جمادى الثانى 1374 و انا العبد الفانى محمد الموسوى (سلطان‏ الواعظين الشيرازى)
*************************
1-مى ‏گويند مرگ بر جوان سخت است و حال آن كه مفارقت دوستان به خدا قسم سخت‏ تر است.

نوشتن دیدگاه