و آن که بَرد دل از حسین اکبرست سال:1391 هـ ش بسم الله الرّحمن الرّحیم ای قد تو سرو ریاض حسین نور دل فاطمه را نور عین آینه¬ ی تمام قدّ رسول امید لیلا و عزیز بتول گرفته در دست، قمر، آینه تا تو کنی نگاه در آینه ملاحت روی نبی در رُخت کلیم دل¬باخته¬ ی پاسخت گل ز رخ تو رنگ و بو وام کرد چهر تو روز مهر را شام کرد یم، چو حبابی است به پیش نَمت مسیح را چشم شفا از دمت ماه خجالت¬زده ¬ی چهر توست مهر دلش لبالب از مهر توست مورِ تو را فخر سلیمانی است خضر، پی لبت بیابانی است سرو، سرافکنده¬ ی بالای تو چشم ملائک به کف پای تو یوسف اگر روی تو را دیده بود بساط حُسن خویش بر چیده بود حسین خود به عالمی دلبرست و آن که بَرد دل از حسین اکبرست ای حجرالاسود ما خال تو قبله¬ نمای کعبه تمثال تو چشم و دل خامس آل عبا قامت تو قیامت کربلا ز پیش چشمِ اختراَفشان او رفتی و بردی ز قفا جان او بانگ خدا حافظی¬ اَت چون شنید موی پدر به لحظه¬ای شد سپید... شد چو نسیمی به سویت ره¬سپر ندید از شکفتن گل اثر نرگس دیدگان خود چو بستی سرو قد پدر ز غم شکستی!
