علم در منطق اسلام، نورى است كه پروردگار آن را در قلب هاى مستعدى پروراند و او را به راه راست و بندگى عاشقانه و عارفانه فرا مى خواند. سعادت و نيك فرجامى آدمى در سايه اين دانش به دست مى آيد. علم، آدمى را از تاريكى و ظلمت مى رهاند و او را به سوى نور و روشنايى رهنمون مى سازد. آدمى چگونه مى تواند از اين منبع درخشان، روى گردان و بى بهره بماند، در
حالى كه در آموزه هاى روايى، پى گيرى آن حتى در دوردست ترين سرزمين ها (يعنى چين) سفارش شده است. اصولاً آدمى براى رسيدن به گوهرى ارزشمند، تا اعماق زمين و درياها را مى كاود و دانش نيز چنين است; گوهرى ارزشمند و عافيت آفرين كه هر رنج و زحمتى براى به دست آوردن آن رواست. بايد كوشيد و لباس زيباى دانش را بر تن كرد و خود را به زيور ارزش ها آراست كه اگر چنين شود، منزلت دنيوى و سعادت اخروى نصيب آدمى مى شود. علم ارزشى، مسير زندگى را به درستى مى نماياند و بهترين يار و ياور آدمى در حل مشكلات و آراستن به فضايل اخلاقى است. انسان دانشمند، بسيار دقيق است و هر چيزى را آن گونه كه بايد، ادا مى كند. پيامبر دانش گستر و دانشمندپرور در فضيلت دانش مى فرمايد:

بِالْعِلْمِ يُطاعُ اللّهُ وَ يُعْبَدُ وَ بِالْعِلْمِ يُعْرَفُ اللّهُ وَ يُوَحَّدُ وَ بِهِ تُوصَلُ الاَْرْحامُ وَ يُعْرَفُ الْحَلالُ وَ الْحَرامُ وَ الْعِلْمُ اِمامُ الْعَقْلِ.(115)

با دانش، اطاعت و پرستش خدا انجام مى گيرد. به واسطه دانش، خداوند شناخته مى شود و عقيده به يگانگى او پيدا مى شود. به وسيله دانش، حق خويشان ادا مى شود و حلال و حرام شناخته مى گردد و دانش، پيشواى عقل است.

- پى‏نوشت‏ها -

(115) - تحف العقول، ص 28.

نوشتن دیدگاه