126 «قالَ كَذلِکَ أَتَتْکَ آياتُنا فَنَسِيتَها وَ كَذلِکَ الْيَوْمَ تُنْسى»
 
ترجمه  :
126. فرمود: همين نحوى كه آمد تو را آيات ما پس خود را به نسيان انداختى و همين نحو امروز به نسيان انداخته شدى.
تفسير :
[انسان با ناديده گرفتن آيات خدا، به فراموشى سپرده مى‌شود]
بيان نسيان در اين آيه به معنى فراموشى نيست كه رافع تكليف باشد، چنانچه در حديث شريف «رُفِعَ»، مروى از خصال صدوق به سند صحيح از پيغمبر اكرم  (صلی الله علیه و آله و سلم) است كه فرمود:
«رُفِعَ عَنْ اُمّتي تِسعةُ أشياءَ: الخَطاءُ و النِّسيانُ وَ مَا اسْتُكْرِهُوا عَلَيه وَ ما لا يَعلمونَ وَ ما لا يَطيقونَ وَ ما اضْطُرُّوا إلَيه...» (1)  الحديث. بلكه رفع مواخذه از اكثر اين امور از مستقلّات عقليّه است، بلكه مراد از نِسيان، ترك است. به زبان ما نديده مى‌گيرد، خود را به گوش كرى مى‌اندازد، چنانچه حضرت نوح در پيشگاه احديّت عرض كرد: (وَ إِنِّى كُلَّما دَعَوْتُهُمْ لِتَغْفِرَ لَهُمْ جَعَلُوا أَصابِعَهُمْ فِى آذانِهِمْ وَ اسْتَغْشَوْا ثِيابَهُمْ...) (2)  الآية و به عبارت ديگر نفهميده مى‌گيرد، و بالجمله مراد تعمّد از اِعراض است و امروز هم ميان بعض عوام معروف است كه عذر تراشى مى‌كنند كه در خدمت علما نمى‌روند و پاى بيان مسائل دينى نمى‌نشينند و گوش به فرمايشات آن‌ها نمى‌دهند و مى‌گويند: تكليف ما زياد مى‌شود.
(قالَ كَذلِکَ أَتَتْکَ آياتُنا) كه انبيا و رسل فرستاديم و كتب نازل كرديم و جعل احكام نموديم و به تو ابلاغ كرديم كه (ما عَلَى الرَّسُولِ إِلّاَ الْبَلاغُ) (3) .
(فَنَسِيتَها) تو اِعراض كردى با اينكه واجب بود بروى فحص كنى حق را و به دست آورى، بى‌اعتنايى كردى، گوش به فرمايشات آن‌ها ندادى و از آن‌ها دورى كردى.
(وَ كَذلِکَ الْيَوْمَ تُنْسى) جزاى آن بى‌اعتنايى‌ها اين بى‌اعتنايى است كه بَواطن تو را ظاهر كرديم و كورىِ باطنىِ تو ظاهر شد و اما چشم ظاهرى او باز است و عذاب را مشاهده مى‌كند.

______________________________________________________

  1.  نه چيز از دوش امتم برداشته شده است: خطا؛ فراموشى؛ به كار ناگوارى مجبور شدن؛آنچه نمى‌دانند؛ آنچه طاقت ندارند؛ آنچه از انجام آن ناچارند. الخصال: ص455، ح9 ووسائل الشيعة: ج15، ب56، ص369، ح1. در برخى از منابع، عبارت «ما اُكرِهُوا» بدل از«استُكرِهُوا» آمده و در برخى «وُضع» بدل از «رُفع» آمده است. كلمه «اشياء» نيز درخصال نيست.
  2.  و به درستى كه من هر زمانى كه آن‌ها را دعوت مى‌كردم تا اجابت كنند و تو آن‌ها راببخشى و بيامرزى. انگشت‌هاى خود را در گوش‌هايشان مى‌گذاشتند كه دعوت مرا نشنوندو لباس‌هاى خود را به روى صورت مى‌انداختند كه مرا نبينند. سوره نوح : آيه 7.
  3.  بر پيامبر خدا وظيفه‌اى جز ابلاغ رسالت نيست. سوره مائده: آيه 99.

نوشتن دیدگاه