مورخین مى‏نویسند:روزى گروهى از اصحاب رسول خدا(ص)گرد هم جمع بودند،یکى از آنها گفت :به خدا سوگند هنوز قریش قرآن را به آواز بلند نشنیده ‏اند اکنون کدام یک از شما حاضرید قرآن را با آواز بلند به گوش قرشیان برسانید؟
عبد الله بن مسعود گفت:من حاضرم.
بدو گفتند:ممکن است تو را بیازارند و کتک بزنند.و ما کسى را مى‏خواهیم که داراى فامیل و عشیره باشد تا قریش نتوانند او را کتک زده و آزار دهند.
عبد الله گفت:بگذارید من این کار را بکنم و امید است خداوند مرا محافظت ونگهبانى کند و به دنبال همین گفتگو فرداى آن روز هنگام ظهر که شد و قرشیان در مسجد جمع شدند عبد الله به مسجد آمد و در کنار مقام ایستاده شروع کرد سوره مبارکه«الرحمن»را با صداى بلند براى آنها خواند.
قریش سرها را بلند کرده گفتند:این کنیز زاده دیگر چه مى‏گوید؟و چون شنیدند که مى‏خواند :«بسم الله الرحمن الرحیم،الرحمن علم القرآن...»گفتند:از همان چیزهایى که محمد آورده مى‏خواند و ناگهان دستجمعى به سویش حمله‏ور شدند و مشتها را گره کرده به سر و کله او فرود آوردند،عبد الله نیز در زیر ضربات مشت آنها تا جایى که تاب تحمل داشت همچنان بخواندن آیات سوره مبارکه ادامه داد و سپس با سر و صورت خون آلود و مجروح به نزد اصحاب رسول خدا(ص)بازگشت.
اصحاب که او را با آن وضع مشاهده کردند بدو گفتند:ما ترس همین را داشتیم و از این وضع بر تو بیمناک و ترسان بودیم.
ابن مسعود گفت:اینها در راه خدا سهل است اگر بخواهید فردا هم این کار را تکرار مى‏کنم؟گفتند :نه به همین اندازه کافى است،تو وظیفه خود را انجام دادى و قرآن را با آواز بلند به گوش مشرکان خواندى،و آنچه را خوش نداشتند به آنها شنوانیدى.

نوشتن دیدگاه