همراهان عمرو بن عبدود که هیچ باور نمى‏کردند پهلوان نامى و سالخورده عرب به این سرعت به دست پوردلاور ابو طالب و سرباز فداکار اسلام از پاى در آید،با اینکه هر کدام خود از جنگجویان و شجاعان محسوب مى‏شدند از ترس آنکه همگى به سرنوشت عمرو دچار گردند درنگ را جایز ندانسته و رو به فرار نهادند و برخى چون عکرمة بن ابى جهل و هبیرة بن ابى وهب براى آنکه بهتر بتوانند از آن معرکه مرگبار بگریزند نیزه‏هاى خود را به زمین افکنده و گریختند و به هر زحمتى بود توانستند خودرا به آن سوى خندق و لشکر مشرکین برسانند،تنها نوفل بن عبد الله بود که هنگام پریدن از روى خندق پاى اسبش لغزید و او را به درون خندق انداخت،مسلمانان که چنان دیدند نزدیک آمده و از هر سو به او سنگ مى‏زدند،نوفل که چنان دید فریاد زد:خوب است شرافتمندانه‏تر از این مرا بکشید و یکى از شما به درون خندق آید تا من با او جنگ کنم.
باز هم على(ع)پا به درون خندق گذارد و او را به قتل رسانید،و در نقل دیگرى است که زبیر این کار را کرد و داخل خندق شده او را کشت.
و چون عمرو به قتل رسید مشرکین کسى را فرستادند تا جسد او را از پیغمبر به ده هزار درهم خریدارى کند،ولى رسول خدا(ص)پول آنها را قبول نکرد و جسد عمرو را به آنها داده فرمود :
«لا نأکل ثمن الموتى».
[ما پول مردگان را نمى‏خوریم!]

نوشتن دیدگاه