خانواده

ای همسرانی که بنا دارید در کنار همدیگر راه های کشف ناشده ی زندگی را طی کنید – راه هایی که هرگز به تنهایی نمی توانستید وارد آن ها شوید – بدانید که:
در پیوند ازدواج، هر دو باید از بسیاری از چیزهایی که قبلاً با آن ها مأنوس بودید، دل بکنید و معلوم است که این مطلب پیشنهاد سختی است. ولی کسی که از مأنوسات زندگی فردی دل نکند، به زندگی جدید وارد نخواهد شد و هنوز در زندگی کودکانه ی خود به سر می برد.
وارد شدن به شرایط جدید سخت است، ولی متوجه باش که پذیرفتن آن، یک تولد جدید است و کسی که حاضر نیست در هوای تازه تنفس کند، هنوز متولد نشده است و « تا جنینی، کار خون آشامی است ».
باید در زندگی جدید هر کس قامت خود را اندازه بزند و ببیند در چنین شرایطی چه اندازه قد کشیده است، خوشه های گندم را در خرمن گاه باید کوفت تا برهنه شوند و اندازه خود را بیابند و کاه را قسمتی از خود نپندارند. و مسلم رمز و راز برهنگی گندم از کاه ، راز و رمز دل کندن از مزرعه است، چرا که تولد جدید با مستوری دیروز در پوشش کاه های خیال و آرزوهای دروغین، امکان ندارد.
پیوند ازدواج ؛ یک تولد جدید و در پی آن، تجلی جدیدی در عرصه خانواده است و هرگز نباید به جهت سختی های زندگی، از تمنای این تولد دست برداشت، پس قدم در راه نهید.
گداختن، آب شدن، صاف شدن و سر به راه نهادن، مانند جویباری که نغمه خود را در تنهایی شب، ساز می کند، معنی پیوند جدید دو نفری است که دیگر دو نفر نیستند، اصلاً دیگر از نفر بودن در آمده اند. آیا می توان به نوری که در تولد صبحگاهان خورشید متولد می شود و در پهن دشت زمین متجلی می گردد، صفت یک نفر و یا دو نفر داد؟ راهی بلندتر از یکی ها و دوتاها، راهی ماوراء تعدد و تکثر، راهی از کثرت به سوی وحدت.
در تولد جدید پیوند ازدواج است که چون شامگاهان مرد به خانه می رود در رویارویی با همسرش، معنی قدردانی و سپاس، ظهور خواهد کرد.
پیوند همسری؛ یعنی همراهی دو بال که باید با هماهنگی کامل به سوی آرمان های الهی زندگی سیر کنند، اما این همراهی و مودت خدادادی را به زنجیر بدل نکنید که پای هر دو بدان گرفتار شود و هر کدام مانع رفتن دیگری گردد « از نان خود به هم ارزانی دارید، اما هر دو از یک قرص نان تناول نکنید امان دهید هر یک در حریم خلوت خویش آسوده باشد و تنها ».(153)
« دل سپردن ، آری ؛ حکایتی است دلپذیر، لیکن دل را نشاید به اسارت دادن در میانه ی همراهی، اندکی فاصله باید، که پایه های حایل معبد، به جدایی استوارند ».(154)
خدا دو زوج را گرد هم آورد تا در حصار محرم خود، راز جان های یگانه را از بیگانه پنهان نماید.
« هُوَ الَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ وَاحِدَةٍ وَجَعَلَ مِنْهَا زَوْجَهَا لِيَسْكُنَ إِلَيْهَا...» (155)اوست خدایی که همه ی شما را از گوهری واحد آفرید و از همان گوهر واحد همسرش را نیز آفرید تا در کنار او آرام گیرد و در آرامش به سر برد.
خانه ؛ محیط خوش آرامشی است که توان شناسایی انسان را به خودش ارزانی می دارد، که تو تا کجا می توانی در درون خود بالا روی ، و همسر تو بستر چنین آرامشی را برای تو فراهم کرده است.
خانه ؛ محل صعود به سوی قله های بلند اندیشه و اندیشیدن است، در روشنایی روح همسری که محرم تنهایی تو است و نه مزاحم صعودت.
خانه اگرچه محل اندکی برای تن به راحت دادن انسان است در پرتو محبت همسر خود ، ولی نه آنچنان که در اسارت رفاه درآیی و همسر خود را گرفتار خودخواهی هایت گردانی.
از برای زیستن در کنار هم نباید ساکن مقبره هایی شویم که مردگان بنا کرده اند ، مردگانی که سال ها کنار هم زندگی کردند ولی هرگز معنی زیستن را نمی دانستند. خانه هایی که با شکوه های دروغین ، هرگز محرم راز ساکنان نخواهند شد، و با ظاهر فریبنده ی خود راه گذر به سوی آسمان را می بندند و دعوت به زمینی شدن دارند، مقبره هایی هستند که مردگان بنا کرده اند.
آن هایی که در پیوند ازدواج به یگانگی رسیدند و وطن خود را در جمعی که دیگر هیچ کدام فرد نیستند یافتند، دیگر بی وطن نیستند و در ناکجا آباد زندگی نمی کنند.
وقتی خانه سکنی می شود ، که نامحرمی در آن جا نباشد. نه افکار نامحرم ، و نه همنوعی نامحرم ، و در این حال که خانه سکنی شده است ، جایگاه بودن حقیقی خواهد بود.
زیستن با دیگرانی که پاره ی تن خود آدم هستند، زیستن به خاطر چیزی نیست، صرف خود بودن و با خود بودن است و در چنین شرایطی است که امکان سکنی گزیدن برای انسان ممکن می گردد و انوار « مودت و رحمت » الهی بر سکنی گزیدن انسان سرازیر می گردد که خداوند فرمود : « وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً... » (156) از نشانه های حضور خدا در بین شما ، این که از جان خود شما همسرانتان را خلق کرد تا در آرامش و سکنی قرار گیرید و بین شما مودت و دوستی و رحمت و گشایش قرار داد.
واقع شدن در سکنی و مسکنی اصیل ، اندیشه ما را به سوی ابعاد همواره فرو بسته ، باز می کند و پیوند ازدواج مقدمه ی شروع سکنی یافتن و سکنی گزیدن انسان است، تا هر کس آرامش خود را در دیگری بیابد و هر کس مشتاق است تا منشاء آرامش دیگری باشد.
اگر انسان هدف از زیستن را که عبارت است از « در قرب حق قرار گرفتن » بشناسد ، جایگاه خانواده را در راستای چنین هدفی قدر می نهد.
بدانید که انسان ها هیچ گاه نمی توانند منطق از « زمینه وجودی آرامش بخش » ، یعنی منقطع از سکنی ، بودن منطقی خود را ادامه دهند و قابل دسترس ترین عالم برای یافتن « زمینه وجودی آرامش بخش » ، پیوند ازدواج و سکنی گزیدنی است آنچنان.
آن کس که نتوانسته است در خانه خود به سکینه و آرامش برسد ، عملاً تفکر را شروع نکرده و با بی فکری تا انتهای زندگی می رود.
انسان ابتدا در خانواده جای می گیرد و احساس قرار گرفتن در سکنی را پیدا می کند و سپس انسانیت خود را می سازد.
در انگیزه تشکیل خانواده حالتی به نام سکنی گزیدن و پناه یافتن پنهان است که باید سخت از آن مراقبت کرد تا به همجواری با خدای رحمت و مودت نایل شوید.
« والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته »

- پینوشتها -

153 – اقتباس از کتاب « پیامبر » از جبران خلیل جبران ، قسمت زناشویی .
154 - همان
155 – سوره اعراف ، آیه 189 .
156 – سوره روم ، آیه 21 .

نوشتن دیدگاه