آفتاب عمر دنيوى حضرت محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم به لب بام رسيده و عنقريب است كه امّت از سيماى خدايى او محروم شوند. مردمى چون ياسر و سميه قدر و منزلتش را دانستند و نامردمانى هم دلش را آزردند. آفتاب غروب مى كند، اما فروغش را ماه و سيارگان و ستارگان خواهند تاباند.
خدا از پيامبرش راضى است. دختر محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم نيز مرضى اوست. خدا دوستدارانش را دوست دارد، و مى خواهد كه زودتر به سويش «بازگشت» نمايد. اين صداى خداست كه از حنجره محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم طنين افكنده است:
- يا ايَّتُهَا النَّفْسُ الْمَطْمَئِنَّةُ اِرْجِعِى اِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَةً».
صلاى رساى محبوب، حبيب را فرامى خواند. هر دو مشتاق ديدار، يكديگرند. خدا نزديك ترين محبوبش را با اين آيه به سوى خويش دعوت مى كند. اين افتخار از آن كسانى است كه با بال عرفان به جانب يار پرواز مى كنند.
مدت ها پيش، باغى آباد از دست يك ياغى، آزاد شد؛ باغى در تيررس شهر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم- مدينة النّبى- كه به خواست خدا به خاتم الانبيا رسيد، و چون خداوند از پيامبرش خواست تا حق خويش ترين خويشاوندانش را به ايشان بدهد، رسول اكرم صلى اللَّه عليه و آله و سلم اين باغ را كه معروف به «فدك» بود به فاطمه عليهاالسلام بخشيد. پس فدك هبه خاص خدا بود كه به بنده مخصوصش هديه شد. ارث احمد عليا نبود، كه بخشش اَحد يكتا بود.
اگر تاريخ را برگ بزنى، خواهى ديد كه بعدها، حدود فدك، ابعاد وسيع ترى پيدا كرد. در زمان موسى بن جعفر عليه السلام- امامى از آل على عليه السلام- گستره ى آن شامل اين «مرزها» شد: حدّ اوّل آن سرزمين «عدن»، حد دوم آن «سمرقند» و از اين طرف تا «آفريقا» و از شمال و مشرق تا سواحل درياى «خزر و ارمنستان»، و اين يعنى تمامى مرزهاى كشور پهناور اسلامى! يعنى آنچه در دست غاصبين نالايق است.
يك بار ديگر آن لك لك را مى بينم كه برف پيرى، سر و رويش را سفيد كرده، انگار بر كوه هاى كهنسال كافور باريده است. فاخته مى گفت كه حاجى لك لك هر ساعت به حج مى رود، و حالا گويى براى آخرين بار به طواف كعبه مى رود. حاجى لك لك آماده مى شود كه در آخرين مراسم حج، با آخرين پيامبر حق- نواده ابراهيم و اسماعيل عليهماالسلام- «حجة الوداع» را بر پاى دارد. در پايان مراسم با شكوه ابراهيمى، دو برادر از حجاز، بر جهاز شتران بالا خواهند رفت. وقتى كه دستان اين دو بالاى سرشان برود، حاجى لك لك در «غدير» غسل خواهد كرد. در آن روز بزرگ، اسلام- دين مبين خدا- به مرحله اكمال و اتمام مى رسد و كامل ترين دين خواهد شد..
آن روز، اوج تاريخ و عيد سعيدى است براى تمامى يكتاپرستان، تا آخرين روز در كتاب تاريخ عالم و آدم. زمانى كه لك لك خيس شد من هم به ياد اولين قدم سفرم خود را در «خُم» خواهم شست؛ به ياد روزى كه راهى دريا شدم و مادرم با كاسبرگ هايى از گل محمدى كه بر سر سجاده اش بافته بود، پشت سرم آب ريخت؛ به رسم آبى كه پشت سر مسافر مى ريزند. آن روز من و كوچه تنهايى ام هر دو خيس شديم. اين جام آب را سنجاقك ها، قطره قطره از سر هفت «سفره فاطمه عليهاالسلام» و از پاى «دخيل»هاى مادرم جمع كرده بودند. مى دانم، مى دانم وقتى كه برمى گردم باز هم سنجاقك ها دور سجاده مادرم نخ خواهند ريسيد.
از فراز كوه، غروب غمان را به نظاره نشسته ام. غروب دارد دشت و دمن را در ميان مى گيرد و حتى به يك قدمى من و ماه رسيد است. از غروب مى پرسم:

نوشتن دیدگاه