زهره پر فروغ تر از گذشته نور مى پراكند. او در چند قدمى محلى است كه خورشيد دقايقى قبل، قلمى از نخل و مركبّى از دريا و كاغذى از برگ لاله خواست تا «وصيت» و «نصيحت» كند و به او ندادند! آرى، ندادند! پناه بر خدا! اين چه هذيانى بود كه در حق رسول حق صلى اللَّه عليه و آله و سلم روا داشتند؟! زهره، آهى جانسوز از نهاد سوخته بر مى آورد، و مى گويد: زهرا يعنى «روشنى» و «درخشندگى». زهرا عليهاالسلام وقتى در محراب نماز در برابر خداى بى نياز مى ايستد، نورى از وى براى ملائكه و فرشتگان آسمان مى درخشد، همان گونه كه نور ستارگان براى اهل زمين درخشندگى دارد.

زهرا عليهاالسلام همان «ام المحسن» است؛ محسنى كه هيچگاه به دنيا نيامد. در منزل آخر محسن را خواهى ديد. او به آرزويش كه ديدار چهره پرنور مادرش بود، نرسيد و مادر را در دريايى از اشك از پى فريادى خاموش تنها گذاشت و رفت.

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم سفارش فاطمه عليهاالسلام را در آيه مودّت از زبان خدا آورده است و اين نهايت محبّت خداوند در مورد اهل بيت رسول اللَّه مى باشد.

اى رسول ما! به امتت بگو: من مزد و اجر رسالت نمى خواهم مگر اين كه مودت و محبّت در حق خويشاوندانم منظور داريد.

«مصحف فاطمه عليهاالسلام»- تفسير مصحف خدا و ضامن سنت مصطفى صلى اللَّه عليه و آله و سلم- نمى دانم كجاست؟ شايد سرنوشتى مشابه مزار زهرا عليهاالسلام دارد. فقط خدا مى داند كه اين كتاب كجاست. حال كه امت، لياقت بهره مندى از اين گوهر گران بها را ندارد، پس بگذار چون طفل فاقد قدرت تميز، اين درّ بى قيمت را به سكه سياهى بفروشد.

همه مى ديدند كه هر روز پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلم بر بام خانه زهرا عليهاالسلام- همان زه كمان كياست- رايت عزت و پرچم افتخار تازه اى برمى افرازد، توجه و تاكيد خاص پيامبر اسلام صلى اللَّه عليه و آله و سلم به اين خانواده، ارج و قرب ايشان را نزد خدا و رسولش آشكار مى كند. خوشا به سعادتشان! اما مهم اين كه وظيفه مسلمين را در مورد اين خاندان روشن تر مى سازد.

زهرا، در عزاى پدر عليهاالسلام، هر روز «كساى يمانى» محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم را مى بويد و مى بوسد. همان عباى امانى مصطفى صلى اللَّه عليه و آله و سلم كه در سايه آن، نفس پنج گنج خدا به هم آميخت؛ يادگارى كه دم گرم و مسيحايى پدرش را به يادش مى آورد.

ساعتى قبل زهر قاتل يكى از كينه توران اسلام و مسلمين، در كمال ناباورى همگان، جسم محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم را بى جان نمود. حضرت عزرئيل عليه السلام، روح بزرگ و متعالى او را به معراجى دائمى برد. باورم نمى شد كه او نيز رحلت خواهد كرد، امّا گويى مادر بزرگم راست مى گفت كه خدا خودش خورشيد را زرد كرده تا او هم يك روز بميرد. آخر فقط خداست كه هيچ گاه دچار مرگ نمى شود. زهره در فكر زيارت مزار پيامبر رحمت و شفقت است و ملتزمين ركابش، شب بوهايى هستند كه در حجله ى نياز، سجاده ها را عطر افشان كرده اند. حرف از شب بو زدم، يادم آمد كه يك دهه قبل از آغاز سفرم، در يك شب مقدس در شهر شعبان، شب بويى به خواستگارى تنها دخترم آمد. به دخترم رو كردم و او را و نصيحتى پدرانه نمودم.

دلبندم! سعى كن درست مثل فاطمه عليهاالسلام باشى، به هزار و يك دليل، يكى از آنها اين كه همنام او هستى.

نور چشمانم، پس از لحظاتى سكوت، لبخندى مليح زد و گفت: باشد، اما به شرطى كه تو در روش، محمد صلى اللَّه عليه و آله باشى و مادرم در منش، خديجه عليهاالسلام بوده، اين شب بو نيز على وش باشد آنگاه من فاطمه گونه خواهم بود. دخترم راست مى گفت. اكنون من پس از شناسايى قطره اى از درياى وجود فامطمه عليهاالسلام، دريافته ام كه فاطمه شدن محال است اما براى دختر و همسرم، مجال براى فاطمه گونه شدن و خديجه وار ماندن هست، همچنان كه مرام من و او نيز بايد رعايت سنت محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم و سيره على عليه السلام باشد.

زُهره ى آسمان تكه اى از كساى محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم را به رسم يادبود به دستم مى دهد. به او قول مى دهم كه اين سجاده نور را به لكه اى كوچك از ظلمت «رِجس» و ذلت «ريا» نيالايم. اين درخشنده ى آسمان بلند با ندايى بلندتر از پيش، تمامى سربازان نور را در ميدانى جمع و جور مى كند. آنها خود را براى آخرين يورش به سپاه جور و ستم آماده مى كنند. دستان دعاى من نيز از بالاى سرم تا ثريا مى رود: خدايا، پيكرم را نيز چون جانم در آستانه ماه، مهتابى كن!

نبايد به خود مشغول گردم. بايد بروم. نه، بايستى بدوم، چه، در چند قدمى قله،گام هاى آهسته برداشتن گناهى است نابخشودنى. دويدن واجب است. با دو دست نياز و آغوشى باز به سوى قله مى دوم و قله با سينه اى پر از راز و سَرى پر ناز به سويم مى شتابد.

نوشتن دیدگاه