كسانى كه اسم، نام خانوادگى، و لقب زيبا و قشنگى دارند، با كمال گشاده رويى و بدون كمترين احساس حقارت آن را مى گويند. در بعضى از مواقع، شنونده از نام خوب ديگران فال خوب مى زند و اظهار مسرت مى كند. حضرت محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم در ايام شيرخوارگى، مادر گرامى خود را از دست داد و پستان هيچ يك از زنان شيرده را نگرفت.
سرانجام حليمه ى سعديه آمد، طفل پستان او را مكيد و شير خورد، وَجْد و سرور در خاندان آن حضرت به حد اعلاى خود رسيد. عبدالمطلب جد گرامى حضرت «محمد» به او گفت: «من اين انت؟ فقلت: امراه من بنى سعد. قال لى: ما اسمك؟ فقلت: حليمه، فقال: بخ بخ خلقان أحسنتان: سعد و حلم. از كدام قبيله اى؟ گفتم:از بنى سعد. پرسيد: اسمت چيست؟ جواب دادم: حليمه. عبدالمطلب از اسم و نام قبيله ام بسيار مسرور شد، گفت: آفرين، آفرين. دو خوى پسنديده و دو خصلت شايسته، يكى سعادت و خوشبختى و ديگرى حلم و بردبارى».

نوشتن دیدگاه