قانون حاكم بر نظم جهان، قانون علت و معلول است و در فرمايش امام صادق عليه السلام آمده است كه خداوند هر عملى را از راه خودش و از طريق سبب مخصوص خودش انجام مى دهد، [عن ابى عبداللَّه عليه السلام انه قال: «ابَى اللَّه ان يجرى الاشياء الاباسباب فجعل لكل شى ء سببا، و جعل لكل سبب شرحا، و جعل لكل شرح علماء، و جعل لكل علم بابا ناطقا. عرفه من عرفه، و جهله من جهله، ذاك رسول اللَّه صلى اللَّه عليه و آله و سلم و نحن. الكافى، ج 1، ص 183، ر 7.] و همانگونه كه در بخش پيشين ذكر شد يكى از سنتهاى خداوند متعال، سير تولد يك فرزند است، يعنى قرار گرفتن نطفه ى مرد در رحم زن و سپرى شدن مدتى و رشد و نمو و سپس زايمان و تولد آن فرزند. اگر خداوند سنتى را اين چنين به وجود آورد و مدتى از آن گذشت، ما بر آن سنت عادت مى نماييم و قبول نمودن اين سنت در قالبى ديگر كمى دشوار خواهد بود. گرچه در قرآن نيز سنن الهى، غير قابل تبديل و تغيير معرفى مى شود، لكن در همين كتاب آسمانى، مسائلى را مى بينيم كه از مجارى عادى خود صورت نگرفته است. مراد اين نيست كه اين مسائل، بدون علت به وجود آمده اند، بلكه از راه علل عادى به وجود نيامده اند. مثلا قرآن تولد حضرت عيسى را كه بيان مى كند، ايشان را فرزند زنى مى داند كه ازدواج نكرده است و فقط با اراده ى خداوند باردار گرديده است و بنابر روايات، پس از زايمان هنوز حضرت مريم صلى اللَّه عليه و آله و سلم باكره بوده اند، لذا او را بتول و عذراء مى نامند. و يا آنكه همسر حضرت زكريا عليه السلام در حالى كه عقيم است، باردار مى گردد و حضرت يحيى عليه السلام را به دنيا مى آورد. ساره، همسر حضرت ابراهيم عليه السلام، پيرزن يائسه اى است كه از تمام عوامل طبيعى براى باردارى مايوس است، لكن خداوند بر او و همسرش، حضرت ابراهيم عليه السلام تفضل كرده و حضرت اسحاق عليه السلام را به آنان عطا كرد.
اين امور گرچه خارق العاده مى باشد، اما حكايت از بى نظمى جهان ندارد، بلكه برهانى روشن بر منظم بودن جهان هستى است. توجه به اين نكته لازم است كه تمام عوامل طبيعى و عادى در طول اراده ى حضرت حق، منشأ اثر مى شوند، يعنى آتش سوزنده است، چون اراده ى خداوند بر اين امر تعلق گرفته است، و اگر اراده ى خداوند بر سوزندگى تعلق نگيرد آن آتش سلام و سرد مى گردد.
از اين رو اگر در جايى عملى تحقق يافت و اراده ى خداوند نبود، بى نظمى وجود خواهد داشت، اما اگر اراده ى خداوند موجود بود، اما بر خلاف راه طبيعى، عملى صورت گرفت، مانند: بيرون آمدن شتر از ميان كوه و سنگ در داستان حضرت صالح عليه السلام، ديگر بى نظمى نخواهد بود كه عين نظم و قدرت خداوند است.
پس از بيان آنچه گذشت، روشن مى شود كه اگر خلقت زن به نحوى است كه براى توليد مثل، بايد خون حيض ببيند و اين خونريزى رحم را آماده باردارى گرداند، اين تنها راه توليد مثل نيست، بلكه اين راه طبيعى و عادى باردارى و زايمان است و چون ذهن ما با اين سنت الهى مانوس شده است، خلاف آن را امرى عجيب و غريب از ذهن مى پنداريم. اگر فاطمه ى زهرا عليهاالسلام، نه پيش از باردارى و نه حين باردارى و نه پس از باردارى خونى نمى بيند، نه تنها نقص نيست، بلكه نوعى كرامت است. حيض و نفاس نقصى براى زن محسوب نمى شود، بلكه جزئى از خلقت زن است و خداوند انگيزه اى براى ناقص آفريدن موجودى نداشته و هر موجود در جاى خود كامل آفريده شده است،[بنابراين اگر در بعض روايات از ناقص العقل بودن زن، سخن به ميان آمده است بايد به معناى صحيح خود حمل گردد، زيرا اين سخن با مبانى مسلم كلامى و فلسفى ما در تضاد است.] لكن حيض و نفاس ذاتاً حالتى است كه زنها آن را دوست نمى دارند و بنابر روايات، اين حالت براى دختران انبيا ناپسند است، لذا هيچ يك از دختران پيامبران، خون حيض يا نفاس نمى ديدند و اين تفضّلى است كه خداوند به اين زنان نموده است كه آنان را از اين حالت ناپسند به دور داشته است. خداوند هر فايده اى را كه در اين حالات، براى زن مقرر داشته از راهى ديگر به آنان عنايت مى كند.[شيعه معتقد است كه هر كس در اين دنيا به هر مقدار رنج و سختى در راه خداوند تحمل نمايد خداوند بر خود لازم كرده است بيش از رنج و زحمتى كه بنده تحمل مى كند به او پاداش عنايت فرمايد و الابنابر مبانى كلامى شيعه، اين خدا ظالم در حق بنده خواهد بود، لذا براى كسانى كه زحمت حالت حيض و نفاس را تحمل مى كنند پاداشى وافر در انتظار است.] پس طهارت حضرت فاطمه ى زهرا و باكره بودن ايشان در تمامى عمر، نوعى تفضل الهى به شمار مى رود كه خداوند به ايشان ارزانى داشته و در حقيقت نوعى كرامت است.

نوشتن دیدگاه