عن الحسن بن على بن ابى طالب عليه السلام قال: «رأيت أمى فاطمة عليهاالسلام قامت في محرابها ليلة جُمْعَتها فلم تزل «راكعة» ساجدة حتى إتّضح عمود الصبح و سمعتها تدعو للمؤمنين و المؤمنات و تسمّيهم و تكثر الدعاء لهم و لاتدعو لنفسها بشى ء.
فقلت لها: يا اُمّاه لِمَ لاتدعين لنفسك كما تدعين لغيرك؟ فقالت: يا بُنىَّ! الجارّ ثم الدّار، امام حسن عليه السلام مى فرمايد: مادرم را در يك شب جمعه ديدم كه به نماز ايستاده، و پى در پى در ركوع و سجود بود، تا صبح شد. شنيدم زنان و مردان با ايمان را، با نام مى خواند و از خداوند براى آنها دعاى خير مى نمود و براى خودش هيچ چيز از خداوند نمى خواست. از او سئوال كردم: چرا براى خودتان چيزى نمى طلبيد؟ فرمودند: پسرم! اوّل بايد همسايه ها را دعا نمود و بعد خويشتن را.» [بحارالانوار، ج 43، ص 81، ر 3 از علل الشرايع.]

نوشتن دیدگاه