فقال سلمان (لرسول اللَّه صلى اللَّه عليه و آله و سلم): «يا مولاى! سالتك باللَّه الا اخبرتنى بفضل فاطمة عليهاالسلام يوم القيامة؟ قال: فاقبل النبى صلى اللَّه عليه و آله و سلم ضاحكاً مستبشراً ثم قال: والذى نفسى بيده انها الجارية التى تجوز فى عرصة القيامة على ناقة... عليها هودج من نور، فيه جارية انسية حورية «عزيزة»... جبرئيل عن يمينها و ميكائيل عن شمالها و على امامها و الحسن و الحسين و راءها واللَّه يكلاها و يحفظها، فيجوزون فى عرضة القيامة فاذا النداء من قبل اللَّه جل جلاله: معاشر الخلائق! غضّوا ابصاركم و نكسوا رووسكم، هذه فاطمة عليهاالسلام، بنت محمد نبيكم زوجة على امامكم ام الحسن و الحسين، فتجوز الصراط و عليها ريطتان بيضاوان فاذا دخلت الجنة و نظرت الى ما أعدّ اللَّه لها من الكرامة، قرات «بسم اللَّه الرحمن الرحيم الحمدلِلَّه الذى اذهب عنّا الحزن انّ ربّنا لغفور شكور الّذي احلنا دار المقامة من فضله لايمسنا فيها نصب و لايمسنا فيها لغوب» قال: فيوحى اللَّه عزّوجل اليها يا فاطمة! سلينى اُعطك و تمني على أرضك فتقول: إلهي أنت المُنى و فوق المُنى أسالك ان لاتعذب محبّى و محبى عترتى بالنار فيوحى اللَّه اليها يا فاطمة! و عزتى و جلالىّ و ارتفاع مكانى! لقد آليت على نفسى من قبل ان اخلق السماوات و الارض بالفى عام ان لااعذب محبيك و محبى عترتك بالنّار.
... سلمان عرضه داشت: مولاى من! تو را به خدا قسم مى دهم، از مقام حضرت زهراء عليهاالسلام در روز قيامت، مرا آگاه كن. پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله و سلم خندان جلو آمدند، فرمودند: به خدايى كه جانم در دست اوست، فاطمه ى زهرا عليهاالسلام از عرصه ى قيامت عبور مى كند، در حالى كه بر شترى نشسته است و بر آن شتر هودجى از نور است، داخل آن، بانويى (انسيه، حوراء، عزيزه) نشسته، جبرئيل در طرف راست و ميكائيل در طرف چپ، اميرالمومنين عليه السلام پيشاپيش و حسنين پشت سر حضرت زهراء عليهاالسلام در حركتند. خداوند نيز آن حضرت را محافظت مى كند. آنها از عرصه ى قيامت عبور مى نمايند. ناگهان از طرف خداوند ندايى به گوش مى رسد: اى مردم! چشمهايتان را ببنديد، سرهايتان را به زير اندازيد، اين، فاطمه، دختر حضرت محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم، پيامبر شما و همسر على عليه السلام، امام شماست، مادر حسن و حسين است. پس حضرت فاطمه ى زهراء عليهاالسلام از پل صراط مى گذرد. آنگاه كه داخل بهشت مى شود و به آنچه خداوند براى او آماده كرده است نظر مى افكند، مى گويد: «بسم اللَّه الرحمن الرحيم الحمدللَّه الذى اذهب عنا الحزن ان ربنا لغفور شكور الذى احلنا دار المقامة من فضله لا يمسنا فيها نصب و لا يمسنا فيها لغوب» خداوند به او وحى مى كند: «اى فاطمه! اگر از من درخواستى دارى، بگو كه بر تو ارزانى خواهم داشت.» فاطمه عليهاالسلام عرض مى كند: من تو را مى خواهم، كه بالاترين درخواستم، در حضور تو بودن است. و درخواست دارم كه دوستانم و دوستان اهل بيتم را عذاب نكنى. خداوند وحى مى فرستد: اى فاطمه! به عزت و جلالم، به مقام خداوندى خودم قسم! دو هزار سال پيش از آنكه زمين و آسمان را خلق كنم، بر خود عهد نمودم كه عاشقان تو و دوستان فرزندانت را عذاب نكنم [بحارالانوار، ج 27، ص 139، ر 144 از كنز جامع الفوائد و تاويل الايات الظاهر معاً.]

نوشتن دیدگاه