چون حديث ولادت حضرت صاحب الامر - عليه السلام - نيز طولى دارد در ضمن اين حديث ترجمه آن مذکور مى شود ان شاء الله تعالى. بسيار کسى از محدثين ما روايت کرده اند وابن بابويه - رحمه الله عليه - به سند خود نقل فرموده اند از موسى بن محمد بن قاسم بن حمزه بن موسى بن جعفر بن محمد بن على بن الحسين بن على بن ابى طالب - عليهم السلام - واو از حکيمه خاتون دختر امام محمد تقى - عليه السلام - که گفت: کس فرستاد به نزد من حضرت امام حسن - عليه السلام - که اى عمه امشب روزه ات را نزد ما بگشا که امشب شب نيمه ماه شعبانست، پس بدرستى که حضرت الله تبارک وتعالى زود باشد که درين شب ظاهر سازد حجت را، آنکه او حجت خداست در زمين. ومعلوم مى شود که بعد از رسيدن به خدمت آن حضرت حکيمه خاتون - سلام الله عليها - تکلم به اين کلام فرموده که: فقلت له: من امه؟ يعنى گفتم به آن حضرت که:مادر حجت کيست؟ آن حضرت فرمود که: نرجس، گفتم: خدا مرا فداى تو گرداند به خدا قسم که نيست در او اثرى، يعنى نشانى از حامله بودن با او نيست، آن حضرت فرمود که آن چنانست که گفتم به تو. ابن شاذان - عليه الرحمه - درين مقام به اين عبارت از زبان حکيمه خاتون نقل فرموده که: فجئت اليها يعنى آمدم به نزد نرجس، لفظ اليها در بعضى از نسخ کمال الدين به نظر رسيد، ودر اکثر نسخ آن کتاب آن لفظ را نديد.
مجملا حکيمه خاتون مى گويد: فلما سلمت وجلست يعنى چون سلام کردم ونشستم پيش آمد که موزه از پاى من بکشد. گفت به من که: اى بى بى من وبى بى اهل من چگونه شبانگاه کردى؟ گفتم: تو بى بى من وبى بى اهل منى انکار قول من نمود وگفت: اين چيست که مى گوئى اى عمه حکيمه خاتون فرمود که با او گفتم که: اى دخترک من زود باشد که عطا نمايد حضرت الله تبارک وتعالى به تو درين شب پسرى را که سيد باشد در دنيا وآخرت. پس خجل شد وشرم داشت وچون از نماز فارغ شدم روزه گشودم وبه خوابگاه جاى گرفتم وبه خواب رفتم، وچون نيمه شب رسيد برخاستم ببه نماز، وچون از نماز فارغ شدم نرجس خاتون خوابيده بود، واو را حادثه اى نبود، نشستم زمانى به تعقيب نماز وآنگاه به پهلو خوابيدم، بعد از آن بيدار شدم ترسان، ونرجس خاتون همچنان خوابيده بود، بعد از آن برخاست ونماز گزارد وخوابيد. حکيمه خاتون گفت: بيرون رفتم که جستجوى فجر کنم، ديدم که فجر اول طالع شده وحال آنکه نرجس خاتون در خواب بود، پس گمان ها به خاطرم راه يافت، حضرت امام - عليه السلام - از جائى که نشسته بود آواز به من رسانيد که: اى عمه تعجيل منماى که اينک امر ولادت نزديک شد، حکيمه خاتون گفت: پس نشستم والم سجده ويس خواندم، ودر خواندن بودم که نرجس بانو بيدار شد ترسان، پس از جاى جستم وخود را به او رسانيده گفتم: نام خدا بر تو باد احساس چيزى مى نمايى؟ گفت بلى اى عمه گفتم: دل وجان خود را جمع دار، اينست آنچه گفتم با تو، حکيمه خاتون گفت: پس سستى فرو گرفت مرا ونرجس بانو را، مراد آنست که خواب سبکى دست داد ما را، پس بيدار شدم به دريافتن سيد خود، پس جامه ازو برداشتم، آن حضرت را ديدم که در سجود بود، او را برداشته در برگرفتم، ديدم پاک وپاکيزه وبى آلايش به وجود آمده بود. از بعضى از احاديث مفهوم مى گردد که در زمان تولد هر چه حکيمه خاتون از قرآن مى خواند آن حضرت در شکم مادر مى خواند، واز حديث ديگر معلوم مى شود که ختنه کرده متولد شده، واز همان حديث وحديث ديگر نيز مستفاد مى گردد که ملائکه آن حضرت را به آب کوثر وسلسبيل شستند با آنکه پاک وپاکيزه به وجود آمده بود، حکيمه خاتون مى گويد که: حضرت ابو محمد يعنى امام حسن - عليه السلام - مرا آوازداد که: فرزندم را به نزد من بيار، بردم حضرت صاحب الامر - عليه السلام - را به نزد پدر بزرگوارش، امام - عليه السلام - آن حضرت را بر روى دو دست خود گرفت به روشى که پاى مبارک حضرت صاحب الامر - عليه السلام - بر سينه شريف والد عالى مقدار بود، وحضرت امام حسن زببان در دهان حضرت صاحب الزمان کرد، ودست ماليد امام حادى عشر بر چشم وگوش ومفاصل آن سرور بشر، وفرمود: به سخن درآى وتکلم نماى اى پسر من حضرت صاحب - عليه السلام - به سخن درآمده فرمود: اشهد ان لا اله الا الله، وحده لا شريک له، وان محمدا رسول الله صلى الله عليه وآله. بعد از آن صلوات بر امير المؤمنين - عليه السلام - فرستاد وبر ساير ائمه معصومين - صلوات الله عليهم اجمعين - تا آنکه رسانيد به پدر بزرگوار خود، آنگاه باز ايستاد، يعنى خاموش شد، بعد از آن امام حسن - عليه السلام - فرمود که: اى عمه ببر او را به نزد مادرش تا برو سلام کند وبازش به نزد بيار، حکيمه خاتون مى گويد: آن حضرت را بردم تا بر مادر سلام کرد، وباز آوردم وگذاشتم در آن مجلس، بعد از آن حضرت امام حسن - عليه السلام - فرمود که: اى عمه روز هفتم بازبيا به نزد ما حکيمه خاتون گفت: روز ديگر صباح رفتم که بر امام حسن - عليه السلام - سلام کنم، پرده را برداشتم که جستجوى سيد خود کنم، يعنى حضرت صاحب الزمان را ببينم، آن حضرت را نديدم، گفتم: فداى تو شوم سيد من چه شد؟ امام - عليه السلام - فرمود که: اى عمه به امانت داشتن خواستيم آن کسى را که به امانت داشتن خواست او را مادر موسى، حکيمه خاتون گفت:روز هفتم آمدم وسلام کرده نشستم، امام - عليه السلام - فرمود که: بيار فرزندم را به نزد من، سيد خود را آوردم، آن حضرت در جامه اى بود، باز امام حسن - عليه السلام، به فعل آورد نسبت به او مانندد آنکه اول به فعل آورده بود، يعنى او را بر روى دو دست خود گرفت، بعد از آن زبان در دهان مبارک آن حضرت فرستاد که گويا او را شير يا عسل مى خورانيد، بعد از آن باز فرمود که به سخن درآى وتکلم نماى اى فرزند من، پس حضرت صاحبب الامر - عليه السلام - فرمود: اشهد ان لا اله اله الله، وديگر باره صلوات بر حضرت رسول خدا محمد مصطفى وامير المؤمنين وائمه طاهرين فرستاد تا رسانيد به پدر بزرگوار خود - صلوات الله عليهم اجمعين -، بعد از آن تلاوت فرمود اين آيه را که: (بسم الله الرحمن الرحيم ونريد ان نمن على الذين استضعفوا فى الارض ونجعلهم ائمه ونجعلهم الوارثين ونمکن لهم فى الارض ونرى فرعون وهامان وجنود هما منهم ما کانوا يحذرون). بطريقى که قطب راوندى - رحمه الله تعالى - نقل کرده ودر ديگر کتب معتبره مسطور است، بعد ازين آيه کريمه آن حضرت فرمود که: وصلى الله على محمد المصطفى وعلى المرتضى وفاطمه الزهراء والحسن والحسين وعلى بن الحسين ومحمد بن على وجعفربن محمد وموسى بن جعفر وعلى بن موسى ومحمد بن على وعلى بن محمد والحسن بن على ابى.
موسى بن محمد بن قاسم بن حمزه بن موسى بن جعفر - عليهم السلام - که از مشاهير اولاد شاهزاده حمزه فرزند حضرت امام موسى - عليه السلام - وراوى اين خبر معتبر است گفت که: از عقبه خادم امام - عليه السلام - پرسيدم ازين امر، عقبه جواب داد که: راست گفت حکيمه خاتون که رحمت خدا برو باد. ورحمه الله عليها والسلام على من اتبع الهدى.

نوشتن دیدگاه