قال عماد الدين ابو جعفر بن بابويه - رحمه الله عليه - فى کتاب کمال الدين: حدثنا محمد بن ابراهيم بن اسحاق الطالقانى - رضى الله عنه - قال: حدثنا ابو القاسم على بن احمد الخديجى الکوفى، قال: حدثنا الاودى، قال: بينا انا فى الطواف وقد طفت ستا وانا اريد ان اطوف السابع، فاذا بحلقه عن يمين الکعبه وشاب حسن الوجه طيب الرائحه، هيوب وهو مع هيبته متقرب الى الناس يتکلم، فلم ارا حسن من کلامه ولا اعذب من منطقه وحسن جلوسه فذهبت اکلمه فزبرنى الناس، فسالت بعضهم: من هذا؟ فقالوا هذا ابن رسول الله - صلى الله عليه وآله - يظهر للناس فى کل سنه يوما لخواصه يحدثهم، فقلت: يا سيدى اتيتک مستر شدا فارشدنى هداک الله عز وجل فناولنى حصاه فحولت وجهى، فقال لى بعض جلسائه: ما الذى دفع اليک؟ فقلت: حصاه، وکشفت يدى عنها، فاذا انا بسبيکه ذهب، فذهبت فاذا انا به عليه السلام قد لحقنى، فقال لى: ثبتت عليک الحجه وظهر لک الحق وذهب عنک العمى؟ اتعرفنى؟ قلت: لا، فقال عليه السلام: انا المهدى وانا قائم الزمان، انا الذى املاها عدلا وقسطا کما ملئت جورا وظلما، ان الارض لا تخلو من حجه ولا يبقى الناس فى فتره، فهذه امانه تحدث بها اخوانک من اهل الحق. يعنى: اودى که احمد بن يحيى بن حکيم است گففت: در طواف کعبه بودم وشش نوبت بر دور کعبه گشته بودم ومى خواستم نوبت هفتمين را به جاى آرم، که جمعى را ديدم برطرف راست کعبه حلقه زده بودند، وجوانى خوش روى خوش بوى با هيبت که با وجود هيبت متقرب ونزديکى جوينده بود به مردمان در آن ميان در تکلم است، که خوشتر وخوبتراز گفتار وحسن جلوس او نديده ونشنيده بودم، پس پيش رفتم که با او سخن گويم، مردمان مرا منع کردند، از بعضى پرسيدم که: اين جوان کيست؟ گفتند: اين فرزند رسول خداست - صلى الله عليه وآله - که در هر سال يک مرتبه خود را ظاهر مى سازد از براى خواص ودوستان ومحبان خود، وايشان را به حديث مستفيد ومستفيض مى گرداند، پس با او گفتم که: اى سيد من به نزد تو آمده ام به طلب راهنمائى، مرا راه بنما، سنگى برداشته به من داد، بعضى از هم نشينانش پرسيدند که: چه چيز داد به تو؟ گفتم: ريگى بود، ودست گشودم، به معجز آن حضرت آن ريگ شمش طلا شده بود، پس به راه افتادم، ودر آن رفتن آن حضرت به من رسيد وگفت: حجت بر تو ثابت شد وحق بر تو ظاهر گرديد ونابينائى از تو مندفع گشت؟ آيا مرا مى شناسى؟ گفتم: نمى شناسم، آن جناب - عليه صلوات الله المک الوهاب - فرمود که: منم مهدى وقائم زمان، منم آن کسى که پرکند زمين را از عدل وداد آن چنانکه پرشده باشد از ستم وبيداد، بدرستى که زمين خالى نمى باشد از حجتى ومردمان در فترت باقى نمى مانند، واين کلمه امانت است، خبرده به اين سخنان برادرانت را که از اهل حقند واهليت وقابليت شنيدن اين سخنان [را] دارند. والسلام على من اتبع الهدى.

نوشتن دیدگاه