دعاؤه عليه السلام
فى تفريج الهموم والغموم، المسمى بدعاء الفرج
عن ابى الحسين بن ابى البغل الکاتب قال: تقلّدت عملاً من ابى منصور بن الصالحان، وجرى بينى وبينه ما اوجب استتارى، فطلبنى واخافنى، فمکثت مستتراً خائفاً.
ثم قصدت مقابر قريش ليلة الجمعة - الى ان قال -:
فبينما انا کذلک اذ سمعت وطئة عند مولانا موسى عليه السّلام، واذا برجل يزور - الى ان قال - فقال لى: يا ابا الحسين بن ابى البغل أين أنت عن دعاء الفرج، فقلت: وما هو يا سيّدى؟ فقال: تصلّى رکعتين وتقول:
يا مَنْ اَظْهَرَ الْجَميلَ وسَتَرَ الْقَبيحَ، يا مَنْ لَمْ يُؤاخِذْ بِالْجَريرَةِ، وَلَمْ يَهْتِکِ السِّتْرَ، يا عَظيمَ الْمَنِّ، يا کَريمَ الصَّفْحِ يا حَسَنَ التَّجاوُزِ، يا واسِعَ الْمَغْفِرَةِ، يا باسِطَ الْيَدَيْنِ بِالرَّحْمَةِ، يا مُنْتَهى کُلِّ نَجْوى، يا غايَةَ کُلِّ شَکْوى، يا عَوْنَ کُلِّ مُسْتَعينٍ، يا مُبْتَدِئاً بِالنِّعَمِ قَبْلَ اسْتِحْقاقِها.
يا رَبَّاهُ - عشر مرّات، يا سَيِّداهُ - عشر مرّات، يا مَوْلَياهُ - عشر مرّات، يا غايَتاهُ - عشر مرّات، يا مُنْتَهى رَغْبَتاهُ - عشر مرات.
اَسْأَلُکَ بِحَقِّ هذِهِ الْاَسْماءِ، وَبِحَقِّ مُحَمَّدٍ وآلِهِ الطَّاهِرينَ عليهم السلام، اِلاَّ ما کَشَفْتَ کَرْبى، ونَفَّسْتَ هَمّى، وَفَرَّجْتَ عَنّى، واَصْلَحْتَ حالى.
وتدعو بعد ذلک بما شئت وتسأل حاجتک.
ثم تضع خدّک الايمن على الأرض وتقول مائة مرة فى سجودک:
يا مُحَمَّدُ يا عَلِى، يا عَلِى يا مُحَمَّدُ، اِکْفِيانى فَاِنَّکُما کافِياى، وَانْصُرانى فَاِنَّکُما ناصِراى.
وتضع خدّک الأيسر على الارض وتقول مائة مرّة: اَدْرِکْنى، وتکرّرها کثيراً، وتقول: اَلْغَوْثَ اَلْغَوْثَ، حتّى ينقطع نفسک، وترفع رأسک.
فان اللّه بکرمه يقضى حاجتک ان شاء اللّه تعالى.

دعاى آن حضرت
براى برطرف شدن غم واندوه، معروف بدعاى فرج
از ابى الحسين بن ابى بغل کاتب روايت شده: از طرف ابى منصور بن صالحان مسئوليتى را بعهده گرفتم، بين من واو موضوعى اتّفاق افتاد که باعث شد خود را از ديدگانش مخفى کنم، او بدنبال من فرستاد ومرا ترسانيد، مدّتى مخفيانه زندگى مى کردم.
در شب جمعه اى به قبرستان قريش رفتم - تا آنجا که گويد:
در آن حال بودم که کنار قبر حضرت کاظم عليه السلام صداى پاى زائرى را شنيدم - تا آنجا که گويد - بمن فرمود: اى ابا الحسين بن ابى بغل چرا دعاى فرج را نمى خوانى؟ گفتم: اى آقايم آن دعا کدامست؟ فرمود: دورکعت نماز گذارده ومى گويى:
اى کسى که کار زيبا را آشکارو کار زشت را پوشانيد، اى آنکه بر جنايت توبيخ ومؤاخذه ننموده وحجابها را نمى درد، اى آنکه منّتش بزرگ وچشم پوشيش گرامى وگذشتش بزرگوارانه است، اى صاحب گذشت نيکو، اى آمرزنده گسترده، اى آنکه دو دست رحمتش گشوده، واى داناى هر سخن اسرار آميز، اى مرجع هر شکايت وياور هر ضعيف، اى آغاز گر نعمت قبل از استحقاق داشتن به آن.
اى پروردگار - ده بار، اى آقائم - ده بار، اى مولايم - ده بار، اى هدفم - ده بار، اى نهايت آرزويم - ده بار.
از تو مى خواهم بحق اين نامها وبحق محمّد وخاندان پاکش - که بر تمامى آنان درود باد - ناراحتيم را برطرف وغم واندوهم را زائل وبر من گشايش عطا نموده، وحالم را اصلاح فرمائى.
بعد از آن هر دعائى را خواسته باشى خوانده وحاجتت را ذکر مى کنى.
آنگاه گونه راستت را برزمين نهاده وصد بار در سجده مى گويى:
اى محمد اى على، اى على اى محمد، مرا کفايت کنيد که شما کفايت کننده من هستيد، ومرا يارى نمائيد که شما ياريگر من مى باشيد.
وگونه چپ خود را بر زمين نهاده وصد بار مى گويى: مرا درياب، وآنرا بسيار تکرار کن، ومى گويى: پناهم ده پناهم ده، تا آنگاه که نفست قطع شود، وسرت را بر مى دارى.
خداوند به بزرگواريش حاجتت را بر مى آورد.

نوشتن دیدگاه