پيشواى دوم نه تنها از نظر علم و تقوى و زهد و پارسايى مقام برجسته و والايى داشت بلكه از نظر بذل و بخشش و دستگيرى از مستمندان اجتماع ، در حد توانايى يكتاى عصر خود بود ووجود گرامى او آرام بخش دلهاى دردمند و اميدوار ، و پناهگاه مستمندان و تهى دستان و درماندگان جامعه بود هيچ نيازمندى از محضر او دست خالى بر نمى گشت و هيچ دل آزرده اى بدون دارو و مرهم از پيشگاه او مأيوس و نوميد باز نمى گشت . او عادت داشت قبل از آنكه نيازمندى ، شرح حال خود را بازگو نمايد و رنج مذلت و سوال را بر خود هموار سازد ، نياز او را بر طرف كند و معمولا بخشش‌هاى امام به نحوى بود كه نياز مستمند را به يكباره ، بر طرف مى ساخت تا ديگر بار دست نياز به اين سو و آن سو دراز نكند . سيوطى يكى از دانشمندان اهل سنت در تاريخ خود مى نويسد : حسن بن على (عليه السلام) داراى امتيازات اخلاقى و فضايل انسانى متعددى بود او شخص متين ووقور و سخى بود از اين رو مورد ستايش و احترام قاطبه‌ى مردم قرار داشت . (25)
او سرور جوانان بهشتى و يكى از چهار نفرى است كه رسول خدا (صلى الله عليه وآله) با آنان به مباهله ى نصاراى نجران حاضر شد و يكى از دوازده نفرى است كه خدا فرمانبرى آنان را بر بندگانش واجب و فرض ساخته است و در قرآن مجيد ، پاك و منزه از هر پليدى معرفى شده و خداوند دوستى آنان را پاداش رسالت دانسته است . إنما يريد الله ليذهب عنكم الرجس ويطهركم تطهيرا . افتخارات و مكارم اخلاقى و فضائل معنوى او به قدرى است كه ياد كردن تمام آنها به طول مى انجامد و تازه پس از بيان به پايان نمى رسد چه بهتر در فصل جداگانه اى مورد عنايت و بررسى واقع گردد .
 
- پاورقی -

 (25) - سيوطى ، تاريخ الخلفاء ص 172 .

نوشتن دیدگاه