حق به معناى ثبوت و در اصطلاح فقهى به معناى سلطنت است.[1] حق در حقوق مدنى و كيفرى نيز به همين معنا است، مانند حق خيار يا حق قصاص يا حق نفقه و حق ارث. منشأ حق جعل خداوند است و صاحب آن نوعى سلطه در ايفا يا اسقاط آن پيدا مى‏ كند و در روابط خود با ديگران صاحب امتياز مى ‏شود و شارع مقدس كه جاعل حقوق است، حامى آن است. اصولاً قضاى اسلامى و علوى كه شعبه ‏اى از منصب خلافت است، به منظور حمايت و احياى حقوق پديد آمده است. و اميرالمؤمنين احقاق حق و اقامه آن را از اهداف اصلى حكومت خود مى‏ داند و مى ‏فرمايد: «من حكومت را نمى ‏خواهم مگر اين كه احقاق حقى كنم يا دفع باطلى».

*************************************************************************************
[1]. ديدگاه هاى نو در حقوق كيفرى اسلام، سيد محمدحسن مرعشى، ص‏239 230.

نوشتن دیدگاه