چونكه خواهى از درون گيرى ندا صرخه اى از دل برون كن در دعا
پس بخوان محبوب خود را اين چنين از زبان دل به آوازى حزين
با تضرع گر كنى راز و نياز باب رحمت را گشايد بر تو باز
من يقين دانم نگردد نااميد آن كه دل بندد به خلاق مجيد
هر كسى باشد اميدش بر خدا باشد او از منزل حرمان جدا
اى برادر رو به سوى عافيت كه به تو دادند جانى عاريت
تا توانى از در نيكى در آى كه نكويى را را غار ماند به جاى
بر ستمكاران رسان از من پيام در كمينگاه است دست انتقام
بر كسى هرگز نبردم من حسد جز بر آن كس كو به دلدارى رسد
چون ندارم باكى از منع بخيل كينه دور از خود كنم بر اين دليل
سايه حق تا كه باشد بر سرم زى توانگر حاجت خود كى برم
چونكه خود دارد توانگر احتياج درد ما را از كجا سازد علاج
اين كه من تن داده ام بر هر قضا مقصدم نبود مگر جلب رضا
خواهم او را سر سپارم آستان تا كه بعد از من رود اين داستان
احمد زمرديان شيرازى
