وَ ضَرَبَ لَنا مَثَلاً وَ نَسِىَ خَلْقَهُ قالَ مَنْ يُحْىِ الْعِظامَ وَهِىَ رَمِيمٌ

ترجمه :
78. و بزند براى ما مثلى و فراموش مى‌كند خلقت خود را، مى‌گويد: كيست بتواند زنده كند استخوان‌هايى كه آن‌ها پوسيده شده و از هم پاشيده شده؟[1]
 
تفسير :
]مثال زدن جاهلانه انسان برابر عظمت آفرينش خود[
(وَ ضَرَبَ لَنا مَثَلاً) آورد يك استخوان پوسيده مقابل حضرت[2]  (وَنَسِىَ خَلْقَهُ) كه در ابتداى امر هيچ نبود. خداوند به قدرت كامله خود نطفه در صلب پدر قرار داد و به وسايل زيادى از صلب پدر و رحم مادر و پس از علقه و مضغه و مراحل ديگر او را خلق فرمود.
(قالَ مَنْ يُحْىِ الْعِظامَ) استفهام انكارى است، يعنى هرگز ممكن نيست كسى بتواند اين عظام را زنده كند (وَ هِىَ رَمِيمٌ) و حال آنكه از هم پاشيده شده. نمى‌داند آن خدايى كه اين عالم وسيع را از علوى و سفلى، از كتمِ عدم و نيستى صرف ايجاد كرد، قادر است بر اينكه از استخوان پوسيده، انسان خلق كند.

[1] .  ترجمه ديگر: و براى ما مَثَلى آورد و آفرينش خود را فراموش كرد. گفت: چه كسى ايناستخوان‌ها را كه چنين پوسيده است زندگى مى‌بخشد؟
[2] .  در بسيارى از تفسيرها شخص مشرك «اُبى بن خلف» يا «اُمية بن خلف» يا «عاص بنوائل» ناميده مى‌شد، كه قطعه استخوان پوسيده‌اى را از ديوار كنده وگفت: با اين دليلِمحكم، به مخاصمه با محمد 9 برمى‌خيزم وسخن او را درباره معاد رد مى‌كنم.

نوشتن دیدگاه