46  «مَنْ عَمِلَ صالِحاً فَلِنَفْسِهِ وَ مَنْ أَساءَ فَعَلَيْها وَ ما رَبُّكَ بِظَلاّمٍ لِلْعَبِيدِ»

ترجمه:
46. هر كس عمل صالحى [= شايسته‏اى] به جا آورد نفعش عايد خودش مى‏شود،
و هر كس سيئه [= بدى] مرتكب شود ضررش عايد خودش مى‏گردد. و نيست پروردگار
تو، ظلم كننده به بندگان خود.
 
تفسير:
[خصوصيات عمل صالح]
«مَنْ عَمِلَ صالِحاً» عمل صالح عملى است كه تام الاجزاء و الشرايط و خالى از
موانع [باشد] و اگر شرايط قبول را هم مراعات كند، اصلح مى‏شود و از شرايط صحت
كل اعمال، ايمان است، بلكه موافات كه بقاى ايمان باشد تا آخرين نفس. «فَلِنَفْسِهِ»
نفعش و فوايد و مثوبات دنيوى و اخروى او عايد خود او مى‏شود و آن‏ها بسيار است.
اما دنيوى، نورانيت قلب، قوؤ ايمان، توفيق بيشتر، قرب به رحمت الهى، توسعؤ رزق،
دفع بليات، اطمينان قلب، رضاى الهى، خشنودى پيغمبر و ائمؤ طاهرين عليهم‏السلام و آمرزش
گناهان و طول عمر و معاشرت با صلحا و مشمول ادعيؤ آن‏ها و دورى شيطان و قضاى
حوائج و ايمنى از شر اشرار و غير اين‏ها. و اما الاُخروى، راحتى قبض روح، توسعؤ قبر
و روشنايى آن و بشارات ملائكه و حشر با ارواح مقدسه انبيا و ائمّه و صلحا و دخول
در صف اصحاب يمين و سهولت حساب و عبور از صراط و ثقل ميزان و قبولى
شفاعت او الى دخول الجنة[1]، تمام عايد نفس خود مى‏شود؛ خردلى نفعى به خدا و
رسول و ائمّه و غير اين‏ها ندارد. «وَ مَنْ أَساءَ فَعَلَيْها» تمام ضررش، دنيوى و اخروى،
متوجه خودش مى‏شود و خردلى به دستگاه الهى و به مقام انبيا و ائمه و صلحا ضررى
وارد نمى‏شود:

هر چه كنى به خود كنى
 گر همه نيك و بد كنى

گر جملؤ كائنات كافر گردند
 بر دامن كبرياش ننشيند گرد

«وَ ما رَبُّكَ بِظَلاّمٍ لِلْعَبِيدِ»، «إِنَّ اللّه‏َ لا يَظْلِمُ مِثْقالَ ذَرَّةٍ»[2]، «وَ ما ظَلَمْناهُمْ وَ لكِنْ
ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ»[3].

[1] .  به تعبير ديگر: پذيرفتن شفاعت او تا ورود به بهشت.
[2] .  در حقيقت، خدا هم‏وزن ذرّه‏اى ستم نمى‏كند. سوره نساء: آيؤ 40.
[3] .  و ما به آنان ستم نكرديم، ولكن آنان به خودشان ستم كردند. سوره هود: آيؤ 101.

نوشتن دیدگاه