6 «تِلْكَ آياتُ اللّه‏ِ نَتْلُوها عَلَيْكَ بِالْحَقِّ فَبِأَىِّ حَدِيثٍ بَعْدَ اللّه‏ِ وَ آياتِهِ يُؤمِنُونَ»

ترجمه:
6. اين است آيات خداوند متعال، تلاوت مى‏كنيم آن‏ها را بر تو به حقّ و صدق، پس
به كدام حديثى بعد از خداوند و آيات او ايمان مى‏آوريد[1].
 
تفسير:
[شيوه نزول وحى بر پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله]
«تِلْكَ» ممكن است اشاره به آيات قدرت باشد كه در آيات قبل بيان شده، لكن
بعيد نيست كه آيات قرآنى باشد كه از مصدر جلال صادر شده. «آياتُ اللّه‏ِ» به قرينه
«نَتْلُوها عَلَيْكَ بِالْحَقِّ» نزول قرآن مجيد بر حضرت رسالت دو نحوه بوده يكى به
طريق وحى بر قلب مطهر حضرتش، چنانچه مى‏فرمايد «نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ * عَلى
قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ»[2] نظير الهام ملائكه بر قلوب مؤنين، چون قلب مطهرش
خالى از وساوس شيطانى است هر چه هست وحى الهى است، و ديگر به صورتى بر
حضرتش نازل شود و تلاوت كند، چنانچه در اين آيه بيان مى‏فرمايد و مفاد «بالحق»
يعنى حق و صدق است موافق حِكَم و مصالح و درست و به جاست، رد كسانى كه
گفتند: افتراست و پيش خود مى‏گويد، و از ديگران فراگرفته «قالُوا إِنَّما أَنْتَ مُفْتَرٍ»[3] و
گفتند: «إِنَّما يُعَلِّمُهُ بَشَرٌ»[4]. «وَ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هَذا إِلاّ إِفْكٌ افْتَراهُ وَ أَعانَهُ عَلَيْهِ قَوْمٌ
آخَرُونَ»[5].
«فَبِأَىِّ حَدِيثٍ بَعْدَ اللّه‏ِ وَ آياتِهِ يُؤمِنُونَ» آيا به كتب رُمان و قصه رستم[6] و

حسين كُرد[7] و كتبِ عهد قديمِ يهود و عهد جديدِ نصارا و زند و پازندِ مجوس و ساير
مزخرفات كفّار و مشركين، به اين‏ها ايمان مى‏آوريد؟ با اينكه قرآن مجيد از جهات
بسيارى معجزه است كه در مقدمؤ اين تفسير بيان شده[8] و تمام دستوراتش موافق عقل
سليم و بر وفق حِكَم و مصالح است.
*    *    *

[1] .  ترجمه ديگر: اين‏هاست آيات خدا كه به راستى آن را بر تو مى‏خوانيم. پس، بعد از خدا و
نشانه‏هاى او به كدام سخن خواهيد گرويد؟
 
[2] .  روح الامين آن را بر دلت نازل كرد تا از جمله هشدار دهندگان باشى. سوره شعراء: آيات 193 ـ 194.
 
[3] .  مى‏گويند: «جز اين نيست كه تو دروغ بافى!». سوره نحل: آيه 101.
 
[4] .  جز اين نيست كه بشرى به او مى‏آموزد. همان: آيه 103.
 
[5] .  و كسانى كه كفر ورزيدند، گفتند: «اين كتاب جز دروغى كه آن را بر بافته چيزى نيست، و گروهى
ديگر او را بر آن يارى كرده‏اند». سوره فرقان: آيه 4.
 
[6] .  رستم: پسر زال و رودابه و نوه سام نريمان: نامدارترين پهلوان شاهنامه و داستان‏هاى روايى و حماسى ايران.
 
[7] .  از داستان‏هاى معروف عاميانه. اين داستان وقايعى را در دوره صفويه نشان مى‏دهد، اما ريشه‏هايش را بايد در گذشته‏هاى دورتر جست‏وجو كرد. قهرمان داستان به نام حسين كُرد، عيارى است كه براى ترويج مذهب شيعه با پهلوانان اهل سنت عثمانى مى‏جنگد. اين قصه كه به شيوه سينه به سينه نقل شده داراى روايت‏ها و شاخ و برگ‏هاى گوناگونى است و در اذهان غالب ايرانيان فضايى افسانه‏گون دارد و جرح و تعديل‏ها در طول روايت‏هاى تاريخى بيشتر به اين باور دامن زده است. خصوصيت ديگر اين داستان لامكان و لازمان بودن آن است كه جنبه اسطوره‏سازى و قهرمان‏پرورى به آن بخشيده است. ر.ك: دانشنامه دانش گستر: مدخل «حسين كُرد شبسترى».
 
[8] .  ر.ك: همين تفسير: ج1، گفتار ششم، ص131 ـ 153.

نوشتن دیدگاه