دولت مهدى عليه السلام دولت بهار حقيقت ومردمان است. اين دولت امنيتى فراگير وهمه جانبه را به ارمغان مى آورد. امنيت اعتقادى، فرهنگى، سياسى، اجتماعى، اقتصادى، خانوادگى وفردى. در دولت او توحيد بر همه چيز وهمه کس سايه مى افکند وزمين وزمان به امنيت مى رسد. از امام باقر عليه السلام روايت شده است که فرمود: يقاتلون حتى يوحدوا الله ولا يشرک به شيئا، وتخرج العجوزه الضعيفه من المشرق تريد المغرب لا يوذيها احد.(1) مى جنگند تا آنکه (همه مردم) خدا را به يگانگى بپذيرند وچيزى را با او شريک قرار ندهند، و(چنان امنيتى برقرار شود که) پيرزنى ناتوان از مشرق به مغرب رود وهيچ کس آزارى به او نرساند. عدم امنيت در چهره هاى گوناگون آن، محصول ونتيجه شرک وبت پرستى است، ودولت مهدى، دولت زايل نده شرک در همه چهره هايش است. با زوال شرک اعتقادى، اجتماعى، سياسى واقتصادى، امنيتى که انسانها پيوسته در آرزوى آن به سر برده اند، رخ مى نمايد. زمين وزمان به آرامش مى رسند وبارور مى شوند. شيخ صدوق رحمه الله به اسناد خود از امام صادق عليه السلام از پدران گراميش از امير مؤمنان عليه السلام روايت کرده است که فرموده: ولو قدم م قائمنا لانزلت السماء قطرها، ولاخرجت الارض نباتها، ولذهبت الشحناء من قلوب العباد واصطلحت السباع والبهائم، حتى تمشى المراه بين العراق الى الشام، لا تضع قدميها الا على النبات وعلى راسها زينتها ولا يهيجها سبع ولا تخافه.(2) روزى که قائم ما قيام کند، آسمان باران رحمت ببارد وزمين گياه خود را بروياند وکينه ها از دل بندگان زدوده شود ودرندگان وچهار پايان با يکديگر همزيستى مسالمت آميز نمايند. تا آنجا که زنى از عراق تا شام را بپيمايد وجز بر سبزه زار گام نگذارد وزينت وآرايش خود را بر سر داشته باشد (وکسى به آن طمع ننمايد) وهيچ درنده اى او را آشفته نسازد واو نيز از هيچ چيز نهراسد. مهدى عليه السلام با قيام به عدالت ورفع موانع هدايت، راه عبوديت الله را بتمامه مى گشايد وبا تامين نيازهاى گوناگون انسان - اعم از مادى ومعنوى - سير کمال آدميان را تدارک مى کند، زيرا ابتدايى ترين نيازهاى انسان، نيازهاى مادى ومعيشتى اوست وبلا فاصله نيازهاى ديگرى که تامين آن نيازها در حرکت کمالى انسان نقش اساسى دارد. امام صادق عليه السلام فرموده است: ثاثه يحتاج الناس طرا اليها: الامن والعدل والحصب.(3) سه چيز است که همه مردمان بدان محتاجند: امنيت، عدالت وفروانى.
قرآن کريم در بحث از نيازهاى انسان براى سير، اين حقيقت را گوشزد کرده است: (الذى اطعمهم من جوع وآمنهم من خوف).(4) اوست کسى که آنان را از نظر معيشت تامين کرد واز ترس امانشان داد. تامين معيشت انسان، تدارک نخستين گامها در مسير حرکت است که بدون آن وفارغ از انديشه وتلاش در جهت عدالت اجتماعى، مقدمه لازم براى سير او فراهم نمى شود، چنانکه امام صادق عليه السلام به مفضل فرمود: واعلم يا مفضل ان راس معاش الانسان وحياته الخبز والماء.(5) مفضل - بدن که راس واساس معيشت انسان وزندگى او نان است وآب. وپيامبر عدالت ودعوت کننده به عبوديت فرمود: اللهم بارک لنا فى الخبز ولا تفرق بيننا وبينه فلولا الخبز ما صلينا ولا صمنا ولا ادينا فرائض ربنا.(6) خدايا به نان ما برکت عنايت فرما وميان ما ونان جدايى ميفکن، زيرا اگر نان نباشد، نه نماز گزاريم ونه روزه داريم ونه واجبات الهى را ادا کنيم.
مردمان براى رشد وتعالى نيازمند امنيت، عدالت وفراوانى هستند واين معنا در دولت مهدى عليه السلام در حد آرمانى خود تحقق مى يابد. در آن روز برکات زمين وآسمان بر مردمان گشوده مى شود:(7) (ولو ان اهل القرى امنوا واتقوا لفتحنا عليهم برکات من السماء والارض).(8) اگر مردم جوامع ايمان اوردند وتقوا پيشه کنند، هر آينه برکتها از آسمان وزمين بر آنان بگشاييم. دولت مهدى عليه السلام، دولت ايمان مردمان وتقوا پيشکى است، پس وعده خدا در آن روز تحقق کامل يابد ونيکيها ونعمتها فراگير شود، باران رحمت ببارد وزمين بى دريغ نعمتهاى خود را در اختيار مردمان گذارد وکينه از دلها زدوده شود وامنيت در همه ابعادش ظهور يابد وبه سبب عدالت همگان بى نياز شوند که امام کاظم عليه السلام فرموده است: لو عدل فى الناس لاستغنوا.(9) چنانچه در ميان مردم عدالت جارى شود، بى نياز گردند.
پاورقی:
(1) منتخب الاثر، ص 308 (از ينابيع الموده)، با مختصر اختلاف: بحار الانوار، ج 52، ص 345 (از تفسير العياشى).
(2) الخصال، ج 2، ص 626، بحار الانوار، ج 52، ص 316، منتخب الاثر، ص 474.
(3) ابو محمد الحسن بن على بن الحسين بن شعبه الحرانى، تحف العقول عن آل الرسول صلى الله عليه وآله وسلم، مکتبه بصيرتى، قم، 1394 ق. ص 236.
(4) قرآن، قريش / 4.
(5) بحار الانوار، ج 3، ص 87، محمد الخليلى، من امالى الامام الصادق وهو شرح ما املاه الامام عليه السلام على تلميذه المفضل بن عمر الجعفى، موسسه الاعلمى للمطبوعات، بيروت، 1404 ق. ج 1، ص 305.
(6) الکافى، ج 5، ص 73، ج 6، ص 287، وسائل الشيعه، ج 12، ص 17.
(7) قطب الدين ابو الحسين سعيد بن هبه الله الراوندى، الخرايج والجرايح، تحقيق ونشر موسسه الامام المهدى عليه السلام، قم، الطبعه الثانيه، موسسه النور للمطبوعات، بيروت، 1411 ق. ج 2، ص850 - 849.
(8) قرآن، اعراف / 96.
(9) الکافى، ج 1، ص 542، ج 2، ص 568.
