بِسْمِ اللّه‏ِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
 
1     «قَدْ سَمِعَ اللّه‏ُ قَوْلَ الَّتِى تُجادِلُكَ فِى زَوْجِها وَ تَشْتَكِى إِلَى اللّه‏ِ
          وَ اللّه‏ُ يَسْمَعُ تَحاوُرَكُما إِنَّ اللّه‏َ سَمِيعٌ بَصِيرٌ»

ترجمه[1]:
تفسير:
[حكم ظهار در اسلام]
«قَدْ سَمِعَ اللّه‏ُ قَوْلَ الَّتِى تُجادِلُكَ فِى زَوْجِها» گفتند: زنى شرفياب شد خدمت
پيغمبر و شكايت از شوهر خود مى‏كرد، نظر به اينكه در جاهليّت در نزد اهل حجاز
مرسوم بود كه چون به عيال خود مشمئز مى‏شدند و متغيّر مى‏شدند، ظِهار[2] مى‏كردند
و ديگر اين زن را بر خود حرام مى‏دانستند، حرام ابدى و هنوز حكم ظِهار در شريعت
مطهره نيامده بود. شكايت اين زن اين بود كه شوهرم با من ظِهار كرده و من از او
اولادى دارم، اگر بخواهم خودم متكفل آن‏ها شوم تمكّن ندارم، اگر بخواهم به او
واگذار نمايم، بچه‏ها ضايع مى‏شوند. خدا مى‏فرمايد: خداوند شنيد قول آن زنى كه
با شما مجادله مى‏كرد در امر شوهرش كه چه كند. پيغمبر چون هنوز حكم ظِهار
نيامده بود، فرمايشى نفرمود. اين زن در پيشگاه احديت شكايت كرد و از
خدا درخواست كرد كه تكليف مرا معيّن فرما. «وَ تَشْتَكِى إِلَى اللّه‏ِ» حضرت
رسول، شوهر او را خواست و فرمود اين حكم الهى نيست و اين زن بر تو حرام
نمى‏شود[3] كه مى‏فرمايد: «وَ اللّه‏ُ يَسْمَعُ تَحاوُرَكُما» يعنى گفتگوى شما را
خداوند مى‏شنيد. «إِنَّ اللّه‏َ سَمِيعٌ بَصِيرٌ» كه دو صفت از صفات ذاتيه است
و مرجع آن به علم است كه عالم به مسموعات و مبصرات است، سپس حكم ظهار
آمد كه مى‏فرمايد:

[1].  خدا گفتار زنى را كه درباره شوهرش با تو گفتگو و به خدا شكايت مى‏كرد شنيد؛ و خدا گفتگوى
شما را مى‏شنود، زيرا خدا شنواى بيناست.
 
[2].  درباره ظِهار ر.ك: همين تفسير، ج17، ص197، پاورقى 3، ذيل تفسير آيه 4 سوره احزاب.
 
[3].  ر.ك: تفسير ابى حمزه ثمالى: ص326؛ تفسير مقاتل بن سليمان: ج3، ص329؛ تفسير القرآن«صنعانى»: ج3، ص277 و مجمع البيان: ج9، ص370.

نوشتن دیدگاه