آيه (5)
(بَلْ يُرِيدُ الاِْنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ)
ترجمه :
5. بلكه اراده مى‌كند انسان كه فسق و فجور را پيش بيندازد[1] .
تفسير :
]بهانه‌تراشى انسان براى ارتكاب معاصى[
كه معنى «لِيَفْجُر» از ماده فجور و اين آيه شريفه را چند نحو تفسير كرده‌اند: يكى آنكه نوعاً مى‌گويند: ما كه به اين زودى نمى‌ميريم، حال خوشگذرانى‌هاى خود را مى‌كنيم بعداً توبه مى‌كنيم، يا اينكه مى‌گويند: خدا كريم است چه احتياجى به معاصى ما دارد مى‌بخشد و مى‌آمرزد، يا آنكه پيغمبر و ائمّه ما را شفاعت مى‌كنند يا وصيت مى‌كنيم كه ورثه تدارك كنند و امثال اين عذرها. ولى غافل از اينكه اجل پيرى و جوانى ندارد و بغتتاً مى‌رسد و درِ توبه بسته مى‌شود، به علاوه معصيت كه ادامه پيدا كند، قبحش از نظر مى‌رود و ملكه مى‌شود و حالِ توبه سلب مى‌شود. به علاوه هر چه بگذرد ]بر انجام گناه[ حريص‌تر مى‌شود. ديگر آنكه فجور به معنى تكذيب است و انكار بعث و نشور و عقاب و عذاب مى‌كند. سوم آنكه تمام عمرش را به معصيت طى مى‌كند و ابداً حال توبه ندارد و پشيمان نمى‌شود، زيرا قلبى كه سياه شد و قساوت پيدا كرد و شيطان مسلط شد و دنيا و لذايذش جلوه كرد و نفس مايل شد، به كلى خدا و دين و آخرت از نظرش مى‌رود و غفلت او را مى‌گيرد و مى‌رود آنجا كه مى‌رود[2] و هر چه از
قيامت بر او بگويند :
[1] . ترجمه ديگر: بلكه آدمى مى‌خواهد كه در آينده نيز به كارهاى ناشايست پردازند.
[2] . درباره تفسير اين آيه شريفه ر.ك: تفسير مجاهد: ج2، ص707؛ تفسير مقاتل بن سليمان: ج3،ص421؛ تفسير التبيان: ج10، ص191 و مجمع البيان: ج10، ص597
آیه 5 «بَلْ يُرِيدُ الاْنْسانُ..»
(زمان خواندن: 1 - 2 دقیقه)
- بازدید: 497
